ငါးမူးေစ့

မေန႔က အိမ္ကို ဂ်ပန္ ျပည္တြင္း ေခ်ာထုတ္ပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းက ကၽြႏ္ုုပ္မွာထားတဲ့ ေခ်ာထုုတ္တထုုတ္ လာပိုု႔တယ္။ တဖက္က ပိုု႔လိုုက္တဲ့ ေခ်ာထုုတ္ရဲ႕ ပိုု႔ခကိုုေတာ့ ကၽြႏ္ုုပ္က ေပးပါ့မယ္ဆိုုတဲ့ စနစ္နဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းက မိတ္ေဆြတေယာက္က ကၽြႏ္ုုပ္မွာလိုုက္တဲ့ ပစၥည္းကိုု ပိုု႔ေပးလိုုက္တာပါ။

ဂ်ပန္မွာ အဲဒီလိုု ပုုဂၢိလက door to door  ေခ်ာထုုတ္ပိုု႔ေပးတဲ့ စနစ္ရွိတယ္။ ပစၥည္းပိုု႔လိုုက္တဲ့သူနဲ႔ ပစၥည္းမွာတဲ့ ၂ဦးက အခ်ိန္ကိုုညွိျပီး ေခ်ာထုုတ္ပိုု႔တဲ့ ေဘာင္ခ်ာမွာ ကိုုယ့္ကိုုလာပိုု႔ေစခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ပိုုင္းကိုု တခါတည္း ျဖည့္ေပးလိုု႔ရတယ္။
ကိုုယ္ေရးလိုုက္တဲ့ အခ်ိန္ပိုုင္းအေတာအတြင္းမွာ ကိုုယ့္ဆီကိုု ေခ်ာထုုတ္က အတိအက်ေရာက္လာတယ္။

အဲဒီလိုု အတိအက် လုုပ္ထားတဲ့အျပင္ အဲသည့္ ကုုမၼဏီက ဝန္ထမ္းေတြက အိမ္တအိမ္ကိုု ေခ်ာထုုတ္လာပိုု႔ေတာ့မယ္ဆိုုရင္ အိမ္ေအာက္ေလာက္အေရာက္မွာ က်ိန္းေသေအာင္ ဖုုန္းထပ္ဆက္တယ္။ " ဒီအိမ္က ဘယ္သူဘယ္သူက ေခ်ာထုုတ္မွာထားပါတယ္။ ပိုု႔ခဘယ္ေလာက္က်ပါတယ္။ က်ေနာ္လာပိုု႔ဖိုု႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အခုုကစျပီးလာရင္ ရပါမလား "  စသျဖင့္ ေမးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေမးတာခ်ည္း သက္သက္မဟုုတ္ဘဲ...
ဘယ္ေလာက္က်တယ္၊ ပိုုက္ဆံထုုတ္ထားပါဆိုုတဲ့ သေဘာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ဂ်ပန္မွာ အခ်ိန္က အင္မတန္ တန္ဖိုုးရွိပါတယ္။ အဲသည့္ ေခ်ာထုုတ္၊ ေခ်ာစာပိုု႔တဲ့ ဝန္ထမ္းေတြဆိုု တအိမ္ကိုု အၾကာဆံုုး တမိနစ္ကေန စကၠန္႔(၂၀)ေလာက္ပဲ သံုုးေလ့ရွိတယ္။ ပစၥည္းလာပိုု႔မွ ခဏေစာင့္ပါဦး ပိုုက္ဆံထုုတ္လိုုက္ဦးမယ္ ဆိုုတာမ်ဳိး လုုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။ အဲသည္လိုု လုုပ္ေနျပီဆိုု အဲ့ဒါ ဂ်ပန္ထံုုးစံမဝေသးတဲ့ ႏိုုင္ငံျခားသားပဲ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ထံုုးစံအတိုုင္း ကၽြႏ္ုုပ္ဆီကိုု ပစၥည္းလာပိုု႔ဖိုု႔ကိုု ဖုုန္းဆက္လာပါတယ္။ ပိုု႔ခ ဂ်ပန္ယန္း ၁၀၅၀ က်တယ္ေျပာပါတယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္လည္း သူတိုု႔အေၾကာင္း သိေနေတာ့ အျမန္အျမန္ပဲ လက္မွတ္ထိုုးယူဖိုု႔ ေဘာပင္ (သူတိုု႔မွာလည္း ပါပါတယ္)၊ နဲ႔ ပိုုက္ဆံ ၁၀၅၀ ကိုု ျပင္ဆင္ဖိုု႔ လုုပ္ေတာ့ ေထာင္တန္က ရွိေနေပမယ့္ (၅၀) ယန္းေစ့က မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔ ဂ်ပန္က ဗမာေတြ အေခၚဆိုု ငါးမူးေစ့ ေပါ့ေလ။ အဲဒီ့ ငါးမူးေစ့က မရွိဘဲ (၁၀၀)ေစ့ပဲ ရွိတာနဲ႔ အားနာနာနဲ႔ပဲ ေထာင္တန္တရြက္နဲ႔ တစ္ရာေစ့တေစ့ကိုု အဆင္သင့္ျပင္ျပီး ေစာင့္ေနလိုုက္ပါတယ္။

ဖုုန္းခ်ျပီး စကၠန္႔ပိုုင္းအတြင္း ေခ်ာထုုတ္ပိုု႔ ဝန္ထမ္းေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္လည္း ေခ်ာထုုတ္ကိုု လက္မွတ္ထိုုးယူျပီး အားနာနာနဲ႔ပဲ အတိအက်ပိုုက္ဆံ ထုုတ္မထားႏိုုင္ေၾကာင္းေျပာျပီး ေထာင့္တရာေပးေတာ့ သူက " ငါလည္း ဒီေန႔မွ ဘယ္လိုုျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ငါးမူးေစ့ေတြ အေတာ္ထြက္တယ္။ ဒီတေစ့ကေတာ့ ဘဏ္ကိုု ျပန္အပ္မယ္ဆိုုျပီး ဖယ္ထားတာ နဲနဲေတာ့ တြန္႔လိမ္ျပီး အနားက စုုတ္ေနျပီလိုု႔"  ေျပာေျပာျပျပနဲ႔ ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု အဲသည့္ငါးမူးေစ့ကိုု ျပပါတယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္လည္း ရပါတယ္ဆိုုျပီး ယူထားလိုုက္မိတယ္။

ဒီလိုုနဲ႔ ညေနပိုုင္းေရာက္ေတာ့ အလုုပ္အသြားမွာ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ ၈၈၈၈ေန႔မွာ ဝတ္ဖို႔ ကခ်င္ပုဆိုုးကို စာတိုုက္ဝင္ျပီး သြားပိုု႔ပါတယ္။ ပိုု႔ခက ယန္း(၁၂၀၀) က်ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္လည္း ပိုုက္ဆံအိတ္ထဲကေန ေထာင္တန္တရြက္နဲ႔ (၁၀၀)ေစ့ ႏွစ္ေစ့ကိုု ေကာင္တာေပၚတင္ေပးလိုုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ငါးမူးေစ့ အစုုတ္ေလးကိုု သတိရတာနဲ႔ တစ္ရာေစ့ တေစ့ကိုု ခ်က္ျခင္း ျပန္ေကာက္ယူျပီး တစ္ရာအစား ဆယ္ျပားေစ့ (၅)ေစ့နဲ႔ ငါးမူးေစ့ အစုုတ္ေလးကိုု ေပးလိုုက္ပါတယ္။ ေကာင္တာက စာတိုုက္ဝန္ထမ္းက ဘာမွ မေျပာပါဘူး။

လုုပ္ေနက်အတိုုင္းပဲ ပစၥည္းပိုု႔မယ့္ တိုုင္းျပည္ရယ္၊ ပစၥည္း အေလးခ်ိန္နဲ႔ အမ်ဳိးအစားရယ္ကိုု ႏွိပ္လိုုက္ရင္ တဖက္က စက္ထဲမွာ ပိုု႔ခတြက္ျပီးသားေပၚလာျပီး စက္ထဲကိုု ပိုုက္ဆံထည့္လိုုက္မွ ေဘာင္ခ်ာထြက္တဲ့ အဲသည့္စက္ထဲကိုု ကၽြႏ္ုုပ္ေပးသမ ွ် ပိုက္ဆံေတြ ေကာက္ယူျပီး ထည့္လိုုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ ငါးမူးေစ့အစုုတ္ေလးကိုု စက္က ပိုုက္ဆံရယ္လိုု႔ မဖတ္ပါဘူး။ စက္က ငါးမူးေစ့ကိုု ျပန္ထုုတ္ေပးျပီး ငါးမူးလိုုေနတယ္လိုု႔ပဲ ျပေနပါတယ္။ စာတိုုက္ဝန္ထမ္းကလည္း ၃ၾကိမ္ ၃ခါတိတိ ထပ္ခါထပ္ခါ ထည့္ပါတယ္။ စက္ကလည္း ျပန္ျပန္ထြက္က်လာပါတယ္။လိုုအပ္တဲ့အခ်ိန္ထက္ ၂မိနစ္ေလာက္ ပိုုၾကာလာေတာ့ ေနာက္က ေစာင့္ေနသူေတြကိုုေရာ ဝန္ထမ္းကိုုေရာ ကၽြႏ္ုုပ္အားနာလာတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ " စက္နဲ႔ျဖတ္မယ္ဆိုုတာကိုု သိရက္သားနဲ႔ ပိုုက္ဆံအစုုတ္ေပးရလား၊ ဘယ္လိုုလူလဲ။ ကိုုယ့္ေၾကာင့္ တျခားလူေတြ အခ်ိန္ေတြ ဖင့္ကုုန္တာ အားမနာဘူးလား။ တကယ့္ကိုု တကုုိယ္ေကာင္းပါပဲ၊ ဧကန္ဒ ႏိုုင္ငံျခားသားထင္တယ္" …စသျဖင့္ကို ပါးစပ္က ထုုတ္မေျပာေပမယ့္လည္း ေျပာေနသေယာင္ မ်က္လံုုးေတြနဲ႔ ကၽြန္ုုပ္ကိုု ေနာက္ကေန ၾကည့္ေနမယ္ဆိုုတာကိုု အတတ္သိေနလိုုက္ပါျပီ။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြႏ္ုုပ္စိတ္ထဲမွာ ေစာေစာက မလိုုခ်င္လိုု႔ ေပးလိုုက္တဲ့ ငါးမူးေစ့ေလးကိုု ျပန္လိုုခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာပါတယ္။

ကၽြႏ္ုုပ္လည္း မေနႏိုုင္ေတာ့ဘဲ စာတိုုက္ဝန္ထမ္းကိုု  မရရင္လည္း ပိုုက္ဆံ ငါျပန္လဲေပးမယ္ေလ လိုု႔ ေျပာေတာ့ ဝန္ထမ္းက အခုုလိုု တလံုုးခ်င္း ေျပာပါတယ္။
" ကိစၥမရွိပါဘူး။ စက္ကနားမလည္ေပမယ့္ ငါက နားလည္တယ္ေလ၊ ဒီငါးမူးေစ့က စုုတ္ေနေပမယ့္  ဒါဂ်ပန္ကထုုတ္တဲ့ ပိုုက္ဆံေလ။ ငါတိုု႔ တိုုင္းျပည္က ထုတ္တဲ့ ပိုက္ဆံကိုု ငါတို႔အသိအမွတ္ ျပဳရမယ္ေလ။ ေနာက္ျပီး နင့္ကို ျပန္ေပးလိုုက္ရင္ တျခားတေနရာမွာလည္း အခုလိုပဲ နင္ေရာတျခားသူေတြေရာ ကသိလင့္တ ျဖစ္ေနဦးမယ္ေလ။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ငါက ဂ်ပန္လူမ်ဳိးဆိုုေတာ့ စက္ကမသိေပမယ့္ ငါကသိတယ္။ ငါပဲ လဲယူထားလိုုက္ပါ့မယ္ဆိုုျပီး ေျပာေျပာဆိုုဆိုုနဲ႔ သူ႔ပိုုက္ဆံအိတ္ထဲက ငါးမူးေစ့အေကာင္းတေစ့ကိုု စက္ထဲထည့္ျပီး ထြက္လာတဲ့ ေဘာင္ခ်ာကိုု ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု ေပးျပီး ေနာက္တေယာက္ ရပါျပီခင္ဗ်ားလိုု႔ ေအာ္လိုုက္ပါေတာ့တယ္။

ေကာင္တာက လွည့္အထြက္မွာေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ကၽြႏ္ုုပ္ေနာက္မွာ တန္းစီေနတဲ့ ေစာေစာက ကၽြႏ္ုပ္ေတြးထင္ထားတဲ့ မ်က္လံုုးေတြကိုု ျမင္လိုုက္ရပါတယ္။ ငါးမူးေစ့ အစုုတ္ကေလးက ေပးလိုုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုုပ္အေတာ္ေလးကိုု ရွက္မိပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းတခုုကိုု ကိုုယ့္လက္လြတ္ရင္ ျပီးေရာ တျခားသူေတြအတြက္ ထည့္မေတြးတတ္တဲ့ အက်င့္ဟာ အေတာ္ဟာ တကိုုယ္ေကာင္းဆန္ျပီး အဆင့္အတန္းမရွိပါလားဆိုုတာကိုု ကိုုယ္တိုုင္ခံစားသိရွိလိုက္ရတယ္။

ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔ ျမန္မာျပည္မွာတုုန္းကဆိုုရင္ေတာ့ ပိုုက္ဆံအစုုတ္ရလာရင္ ရလာစဥ္တုုန္းကလည္း မလိုုခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ျငင္းဆန္မိသလိုု၊ ရလာျပန္ရင္လည္း ကိုုယ့္လက္ကလြတ္ျပီးေရာဆိုုျပီး အေကာင္းေတြၾကားမွာ အစုုတ္ေတြ ညွပ္ေပးတာတိုု႔၊ ဒါပဲရွိတယ္ဆိုုျပီး ေျဗာင္ေပးတာတို႔၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးလိုက္ျပီး တဖက္က ျပန္ေျပာမွ " ေၾသာ္..ဟုတ္လား၊ အင္း အင္း ျပန္လဲေပးမယ္။ ကိုယ္ကလည္း အားနာတတ္တာေတာ့ အခုလိုပဲ အစုတ္ေတြပဲ ကိုယ့္ဆီမွာစုေနေတာ့တာပဲ" ဘာညာဆိုျပီး ကိုယ္ကပဲ စိတ္ေကာင္းေတြ သိပ္ရွိေနသလိုလိုမ်ဳိးလည္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။

အဲလိုုမွ မလုုပ္ဘဲ ဘဏ္မွာသြားလဲရင္လည္း တေနကုုန္အခ်ိန္ၾကာတတ္သလိုု၊ အစိုုးရဌာနေတြမွာ လည္း ဝန္ထမ္းေတြက ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံယူေလ့မရွိပါဘူး။
က်ိန္းေသတာတခုုက ပိုုက္ဆံအစုုတ္ရလာရင္  ျမန္မာႏိုုင္ငံသား အေယာက္တစ္ရာမွာ တစ္ရာ နီးပါးက ေစာေစာက ဂ်ပန္ေတြးသလိုု ငါတိုု႔ႏိုုင္ငံကထုုတ္တဲ့ ပိုုက္ဆံမိုု႔  အသိအမွတ္ျပဳရမယ္လိုု႔ ေတြးမိမွာ မဟုုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တခုက စာတိုက္ဝန္ထမ္းက " နင့္ဆီမွာရွိေနရင္ ေနာက္တေနရာမွာလည္း နင္ဒီလို လုပ္ဦးမွာပဲ" လို႔ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္တဲ့ စကားဟာ အေတာ္ကေလး ထိပါတယ္။ "နင့္အက်င့္ဟာ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ" လို႔ ေျပာလိုက္သလိုပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အလုပ္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္ထဲက ဂ်ပန္ကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ေျပာျပီး ငါ့ေနရာမွာဆို နင္ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက " အဲသည့္ငါးမူးေစ့ကို သပ္သပ္ဖယ္ထားျပီး ဘဏ္ေရာက္ေတာ့မွ လဲလိုက္တာေပါ့။ ဒါဆို ဘယ္သူမွ မထိခိုက္ေတာ့ဘူးေလ" တဲ့။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေလပူတခ်က္မႈတ္ထုတ္ရင္း " အင္း...ငါ အမ်ားၾကီး လိုပါေသးလား" လို႔ တကိုယ္တည္း ေတြးမိလိုက္ပါေတာ့တယ္။

နႏၵာ (ဂ်ပန္)