လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္း ကင္းေဝးၾကပါေစ။ အထင္ေသးျခင္း အခ်င္းခ်င္း ကင္းေဝးၾကပါေစ။ ဆင္းရဲလိုျခင္း အခ်င္းခ်င္း ကင္းေဝးၾကပါေစ။

Sunday, April 6, 2014

ဂ်ပန္ကူမွ နလန္ထူရ ပုဂံေျမအလွ

April 6, 2014 at 1:06am
ျပီးခဲ့တဲ့ (၂)ပါတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက ဆိုပါေတာ့။  အတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့ (၂၀၁၄.မတ္လ.၁၉)ေန႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ၾကီး သတင္းစာတစ္ေစာင္ျဖစ္တဲ့ အဆာဟိ ( ASAHI) သတင္းစာရဲ႕  မ်က္ႏွာဖံုးေနရာ အလယ္တည့္တည့္ေလာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ပုဂံဘုရားပံုေတာ္ၾကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။



ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲ ေနသြားတယ္။ စိတ္ထဲမလည္း ဘုရား ဘုုရား ပုဂံဘုရားေတြကို ဘာလုပ္ဦးမလို႔ပါလိမ့္၊ ေရာင္းစားေတာ့မွာလား၊ ေပါင္စားေတာ့မွာလား၊ လဲစားေတာ့မွာလား၊ ငွားစားေတာ့မွာလား၊ ျပစားေတာ့မွာလား...စသျဖင့္ ကိုယ့္လူမ်ားအေၾကာင္း ကိုယ္အသိဆံုးပါ ဆိုသလိုပဲေပါ့။

ျမန္မာတို႔ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ဗုဒၶအေမြအႏွစ္လည္းျဖစ္၊ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္လည္း ျဖစ္တဲ့ ဒီပုဂံေျမနဲ႔ ပုဂံဘုရားေတြကိုဘာမ်ား လုပ္ၾကဦးမလို႔လဲ၊ ဘာမ်ား ျဖစ္ျပီလဲေပါ့။

ဂ်ပန္တို႔ရဲ႕ သေဘာသဘာဝအရ ဒီလို သတင္းစာရဲ႕ အဓိက ေနရာၾကီးမ်ဳိးမွာ ဂ်ပန္မဟုတ္တဲ့ ျပည္ပသတင္းကို ေဖၚျပတယ္ဆိုတာဟာ

Saturday, March 29, 2014

ျမန္မာျပည္မွာ Credit မရတဲ့ ကိုအီစြတ္

ျပီးခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔က လိုုအပ္တဲ့ ဂ်ပန္စာအုုပ္ေလးေတြရွိတာနဲ႔ပဲ တိုုက်ဳိ IKEBUKUROက JUNKUDO ကိုု ဂ်ပန္ဆရာမၾကီးနဲ႔အတူ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာဝယ္လိုု႔ရတဲ့ စာအုုပ္လိုုတိုုင္း JUNKUDOမွာပဲ ဝယ္ေလ့ရွိတယ္။ ဝယ္ေနက်မိုု႔ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေနေပမယ့္ သတိထားမိတဲ့အခါက်ေတာ့ စာအုုပ္ဆိုုင္ဆိုုေပမယ့္ စာအုုပ္ဆိုုင္ေကာင္တာက ျမန္မာျပည္က ဆီဒိုုးနားေကာင္တာနီးနီး ခမ္းနားတယ္။ ေျပာမယံုုမွာျဖစ္မွာစိုုးလိုု႔ ပံုုေလးေတြပါ ပူးတြဲေဖၚျပလိုုက္ပါတယ္။


စာအုုပ္ဆိုုင္ဆိုုေပမယ့္ စာအုုပ္ကုုန္တိုုက္လိုု႔ ေျပာလိုု႔ရတယ္။


ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ စာအုုပ္စာေပကိုု အဲ့သည့္ေလာက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စီးပြားေရးလုုပ္လိုု႔မရႏိုုင္ေသးဘူး။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ စာဖတ္တဲ့သူက တျပည္လံုုး အတိုုင္းအတာနဲ႔ဆိုု အင္မတန္ နည္းေနေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာေကာင္း ေပမြန္ဖတ္သူဆိုု ပိုုနည္းေသးတယ္။

လုုပ္တဲ့သူက ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ႐ံႈးသြားမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ " ေစာက္ရူး။ ဒီေလာက္ ခမ္းခမ္းနားနားၾကီး လုုပ္ျပီး ဟိုုတည္ေထာင္စားလိုုက္ရင္ ျပီးတဲ့ဟာကိုု၊ ဒီမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမ ွ် ဘိရွာေနသူေတြ ေပါမွေပါ" လိုု႔အေျပာခံရမယ္ထင္တယ္။
ဒါကိုုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔တိုုင္းျပည္မွာ ဘာေတြေပါျပီး ဘာေတြရွားေနေသးတယ္ဆိုုတာကိုု ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ သံုုးသပ္မိတယ္။

ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံမွာ ဘယ္လိုုပဲ ေခတ္မီစက္ပစၥည္းေတြ တိုုးတက္ေနေပမယ့္လည္း စာဖတ္ၾကပါတယ္။ အရင္ကထက္စာရင္ စာအုုပ္နဲ႔စာဖတ္တဲ့ လူဦးေရ ေလ်ာ့နည္းသြားတာပဲရွိတာပါ။ စာအုုပ္အစား i padနဲ႔ဖတ္တယ္။ i phoneနဲ႔ ဖတ္တယ္။ Android phoneနဲ႔ဖတ္တယ္။ Tabletနဲ႔ဖတ္တယ္။ စာဖတ္တာကေတာ့ ဖတ္ေနၾကတာပါပဲ။

ေစာေစာက စာအုုပ္တိုုက္ၾကီးဟာ အသြင္အျပင္ ခမ္းနားသေလာက္ စာအုုပ္လာဝယ္ၾကတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအမ်ားစုုရဲ႕ အမူအက်င့္ဟာလည္း ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။


ကိုုယ့္အရိပ္ကိုုယ္ ျပန္ျမင္ေနရေလာက္ေအာင္ ေျပာင္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ဘယ္သူမွ အမႈိက္ခ်ေလ့မရွိဘူး။ မိုုးရြာတဲ့ေန႔ဆိုု စာအုုပ္တိုုက္အေပါက္ဝမွာ ေပးထားတဲ့ ထီးစြပ္အိတ္ထဲကိုု ထီးကိုု ေသေသခ်ာခ်ာထည့္ျပီးမွ အေဆာက္အအံုုအတြင္း ဝင္ေလ့ရွိတယ္။ မိုုးေရစိုုေနတဲ့ ကိုုယ္ဖိနပ္ေတြကိုုလည္း အေပါက္ဝမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာင္ေအာင္သုုတ္ျပီးမွ ဝင္တယ္။


ဒိုု႔မ်ား ျမန္မာေတြ ဘုုရားေပၚတက္၊ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲဝင္ရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္ စည္းကမ္းရွိပါ့မလားမသိဘူး။

ကိုုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုုပ္ကိုု ျမည္းစမ္းဖတ္ၾကည့္လိုု႔ရေအာင္ စာထိုုင္ဖတ္လိုု႔ရတဲ့ ထိုုင္ခံုုေနရာေလးေတြ လုုပ္ေပးထားတယ္။ တေနကုုန္ထိုုင္ဖတ္လည္း ရတယ္။ စာအုုပ္တိုုက္ဟာ သူ႔အထပ္နဲ႔သူ အထပ္အလိုုက္ စာအုုပ္အမ်ုုိးအစားေတြ ခြဲထားျပီး စုုစုုေပါင္း (၁၁)ထပ္ရွိတယ္။ စာဖတ္သူ၊ စာအုုုုပ္ေရြးသူေတြ အထပ္လိုုက္ရွိၾကေပမယ့္ စာအုုပ္တိုုက္ၾကီးဟာ ဆူညံမေနဘူး။ စာၾကည့္တိုုက္တခုုလိုု တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ေႏြအခါဆိုု အဲကြန္းနဲ႔ ေဆာင္းအခါဆိုု Heaterနဲ႔။ ဒိုု႔မ်ား ျမန္မာျပည္မွာသာ အဲ့လိုု တိတ္ဆိတ္လွပစြာ လုုပ္ေပးထားရင္ စာအုုပ္မဝယ္ဘဲ၊ စာမဖတ္ဘဲ ေခ်ာင္ေတြ ေခ်ာင္ေတြမွာ လာအိပ္ေနလိုုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။

အထပ္(၁၁)ထပ္စလံုုးမွာ စာအုုပ္ေတြ အျပည့္ရွိေပမယ့္ ေငြရွင္းေကာင္တာက ေအာက္ထပ္တခုုတည္းမွာပါပဲရွိတယ္။ ကိုုယ္လိုုခ်င္တဲ့စာအုုပ္ရရင္ ေအာက္ဆံုုးထပ္အထိသြားျပီး ေကာင္တာမွာ တန္းစီျပီး ေငြရွင္းရတယ္။

အထပ္တိုုင္းရဲ႕ စာအုုပ္စင္ေတြၾကားမွာလည္း staffေတြ ရွိမေနဘူး။ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ႏိုုင္တယ္။ CCTVေတာ့ ေနရာတိုုင္းလိုုလိုုမွာ တပ္ထားတယ္။ ဒိုု႔မ်ား ျမန္မာျပည္မွာဆိုု ကစ္လိုု႔၊ ကဲ့လိုု႔၊ ဗုုန္းလိုု႔ ေကာင္းလိုုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း။

ထားပါေလ။ ဒါက စကားၾကံဳလိုု႔ စာအုုပ္တိုုက္အေၾကာင္း ေျပာျပတာပါ။ ေျပာခ်င္တာက ဒိုု႔တိုုင္းျပည္မွာ ကိုုအီစြတ္ Credit မရတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ကိုုအီစြတ္ဆိုုလိုု႔ ကိုုဂဏန္းမ်ဳိးခ်စ္တိုု႔က နားစြင့္ျပီး ရန္ျဖစ္ဖိုု႔ ေထာင္ထ လာၾကမလားမသိဘူး။ ကၽြႏ္ုုပ္ေျပာတဲ့ ကိုုအီစြတ္က ဘီစီ (BC) 620ခန္႔က ေမြးျပီး  BC (560) ေလာက္မွာ အသတ္ခံလိုုက္ရတဲ့ အာဖရိကလူမည္း ေငြဝယ္ကၽြန္ ကိုုအီစြတ္ ( Mr Aesop) ပါ။

အဲ့သည့္ေန႔က ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔ ၂ေယာက္သား ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ စာအုုပ္တန္းေတြၾကားမွာ လွည့္လည္ရင္း ဟိုုစာအုုပ္ ေကာက္ကိုုင္၊ ဒီစာအုုပ္ေကာက္လွန္ေပါ့။ ဒီမွာတင္ပဲ ဆရာမက ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု ဂ်ပန္လိုုေရးထားတဲ့ အီစြပ္ပံုုျပင္မ်ား စာအုုပ္ျပလာတယ္။ နင္ဖတ္ဖူးလားတဲ့။

မဲ့ျပံဳးေလးေတာင္ ျပံဳးလိုုက္မိေသးတယ္။ " ဂ်ပန္လိုုမဟုုတ္ေပမယ့္ ငါေလးတန္းေလာက္ကတည္းက ျမန္မာလိုု ဖတ္ဖူးတယ္လိုု႔ " ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ျပန္ေျဖလိုုက္တယ္။ တကယ္ပဲ အေဖ ေျမနီကုုန္းညေစ်း စာအုုပ္အေဟာင္းတန္းက ဝယ္ေပးထားလိုု႔ အီစြတ္ပံုုျပင္မ်ား စာအုုပ္ဟာ ကၽြႏ္ုုပ္အတြက္ အိပ္ယာဝင္ပံုုျပင္၊ မိုုးရြာတဲ့ေန႔ အေမရွိလိုု႔ လမ္းမေပၚထြက္ မိုုးေရမခ်ဳိးရတဲ့ေန႔ေတြဆိုု စိတ္အဆာေျပ အိမ္ထဲမွာပဲ ဖတ္ရတဲ့ လက္စြဲေတာ္စာအုုပ္ပါ။

စာအုုပ္အသြင္အျပင္က ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ျဖစ္ေနျပီ။ ပံုုျပင္တိုုင္းရဲ႕ေရွ႔မွာ ပံုုျပင္တပုုဒ္ဆီရဲ႕ အနွစ္သာရကိုု High Lightလုုပ္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာေလးေတြ ပါတယ္။ ဥပမာ Only One but a Lion ဆိုုတာမ်ဳိးေပါ့။

ပံုုျပင္တပုဒ္အတြက္ ဇတ္ဝင္ခန္းပံုု တပံုုပါတယ္။ ပံုေတြဟာလံုးဟာ အျဖဴအမဲနဲ႔။ ကေလးေတြ ဖတ္ခ်င္စရာ စိတ္ဝင္စားစရာ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။

အခုုေနာက္ပိုုင္းထုုတ္တဲ့ ေဆးေရာင္စံုအရုုပ္ကေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႔ စာအုုပ္ပံုုစံမ်ဳိး မဟုုတ္ဘူး။

ကၽြႏ္ုုပ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုု  " တေကာင္တည္းပဲ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့" တိုု႔၊ ေျမေခြး စပ်စ္သီးခ်ဥ္တာတိုု႔၊ ေျမေခြးနဲ႔ ႏွင္းဆီပင္ရန္ျဖစ္တာတိုု႔၊ ေျမေခြးနဲ႔ မိတ္ေဆြေယာင္ေဆာင္တဲ့ လယ္သမားတိုု႔၊ ေျမေခြးအျမီးျပတ္တိုု႔၊ ျခေသၤ့နဲ႔လူသား၊ ေရတြင္းတဲ့ ျပဳတ္က်တဲ့ ဆိတ္ငယ္နဲ႔ စကားမ်ားတဲ့ ေျမေခြး စသျဖင့္ စသျဖင့္ အမ်ားၾကီး မွတ္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြႏ္ုုပ္တသက္တာ ျမန္မာျပည္က ျပဌာန္းစာအုုပ္မွာ သင္ခဲ့ရတဲ့
" ယုုန္နဲ႔လိပ္ " ဆိုုတာဟာ ျမန္မာ့ရိုုးရာ ပံုုျပင္လိုုလိုု ဘာလိုုလိုုေပါ့ေနာ္။ ဆယ္တန္းမွာဆိုု အဂၤလိပ္လိုုသင္ရေပမယ့္ ပံုုျပင္ပိုုင္ရွင္ကိုု ေဖၚျပျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။


သားေတြေခၚျပီး ထင္းစည္းခ်ဳိးခိုုင္းတဲ့ စည္းလံုုးျခင္း ဥပမာေပး ပံုုျပင္ဟာလည္း ငယ္ကတည္းက ရိုုက္သြင္းျခင္းခံထားရေတာ့ စိတ္ထဲမယ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဒိုု႔ဘိုုးဘြားပိုုင္ေပါ့ေနာ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက သရုပ္ေဖၚပံုမွာဆို ဘၾကီးက ထြင္းကြင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ ထင္းစည္းၾကီးကို ကိုင္လို႔ေလ။


" ပုုရြက္ဆိတ္နဲ႔ႏွံေကာင္ "ဆိုုလည္း ျပဌာန္းစာအုုပ္ထဲက ပံုုျပင္ဆိုုေတာ့ ဒိုု႔မ်ားပိုုင္ပဲ ထင္ၾကတာေပါ့ေနာ္။


" ျခေသၤ့ၾကီးကိုု ၾကြက္ကေလးက ပိုုက္ၾကိဳးေတြျဖတ္ျပီး ကယ္ေပးလိုုက္တဲ့ ပံုုျပင္ကိုုလည္း ကိုုအီစြတ္ပံုုပါလိုု႔ ျပဌာန္းစာအုုပ္ထဲမွာ ထည့္မေရးထားဘူး။


ေန႔စဥ္ ေရႊဥတလံုုး ဥေပးတဲ့ ငန္းၾကီးကိုု သတ္လိုုက္တဲ့ ေလာကၾကီးေသာငန္းရွင္ဟာလည္း ဒိုု႔ျမန္မာ လယ္သမားၾကီးပဲလိုု႔ ထင္ခဲ့တယ္။

ေဒါင္းေယာင္ေသာ က်ီးကိုုလည္း ကိုုယ့္တိုုင္းျပည္က ေဒါင္းနဲ႔ ကိုုယ့္တိုုင္းျပည္က က်ီးတိုု႔ရဲ႕ Problemလိုု႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။

ႏႈတ္မေစာင့္ေသာ လိပ္ဟာလည္း မိတၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္က လိပ္လိုု႔ပဲ ထင္ခဲ့မိတာေပါ့။


အထက္က ကၽြႏ္ုုပ္ေဖၚျပတဲ့ ပံုုျပင္ေတြဟာလံုုးဟာ ကၽြႏ္ုုပ္သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသံုုးျပဌာန္းစာအုုပ္က ပံုုျပင္ေတြပါ။ တနည္းေျပာရရင္ အီစြတ္ပံုုျပင္ေတြပါ။

" က်ား က်ား မီးယပ္ " ဆိုုတဲ့ စကားပံုုဟာလည္း အီစြတ္ပံုုျပင္က ျဖစ္လာပါလားဆိုုတာ အဲ့ေန႔က ဂ်ပန္မၾကီးျပတဲ့ အီစြတ္စာအုုပ္က်မွ ဇါတ္ရည္လည္ေတာ့တယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္က ဦးေနဝင္းလက္ထက္ရဲ႕ ျပဌာန္းစာအုုပ္ကိုု သင္ခဲ့ရတာဆိုုေတာ့ အဲ့တုုန္းက ျပဌာန္းစာအုုပ္ေရးတဲ့ ပုုဂိၢဳလ္ၾကီးမ်ားဟာ ဘာျဖစ္လိုု႔ " အီစြတ္ပံုုျပင္မ်ားမွ" တိုု႔၊ Story teller by Aesopတိုု႔ ဆိုုျပီး Creditမေပးခဲ့ၾကတာလဲ မသိဘူးေနာ္။

ဦးေနဝင္းကိုု ေၾကာက္လိုု႔လား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ပိုုင္ရွင္က ေငြဝယ္ကၽြန္မိုု႔လိုု႔ အေရးမထားတာပဲလား၊ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြ အမွတ္မွားတာေတာ့ မေကာင္းဘူးထင္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္လိုုက္တဲ့အခါ စစ္မွန္တဲ့ ဗဟုုသုုတကိုုပဲ ရေစခ်င္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမယ္ သိပ္ဘဝင္မက်လွဘူး။
ကိုုယ့္ဟာမဟုုတ္လည္း မဟုုတ္ဘူးေပါ့။

ေရးလက္စနဲ႔ အီစြတ္ဆိုုသူ ေငြဝယ္ကၽြန္ အေၾကာင္းကိုုပါ တခါတည္း ဆက္ေရးလိုုက္ပါ့မယ္။ အီစြတ္ဟာ အင္မတန္မွ ထိမိျပီး အဓိပၺါယ္ရွိလွတဲ့ ပံုုျပင္မ်ားစြာကိုု ကၽြန္ဘဝတေလ ွ်ာက္လံုုးမွာ ေျပာခဲ့ျပီး၊ သူေျပာခဲ့သမ ွ် ပံုုျပင္ေတြဟာလည္း ဓါးသြားလိုု ထက္လြန္းတာေၾကာင့္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ကမာၻတဝွမ္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူသားတိုု႔ရဲ႕ ဘဝအစိတ္အပိုုင္းေတြ၊ ခံစားခ်က္ႏွလံုုးသားေတြဟာ သူ႔ပံုျပင္ဓါးခ်က္မ်ားနဲ႔ မကင္းၾကပါဘူး။

ဘယ္ေလာက္မ်ား ထက္လိုုက္လဲဆိုုရင္ သူ႔ပံုုျပင္ဓါးခ်က္နဲ႔ပဲ သူဟာ အဆံုုးစီရင္ျခင္း ခံလိုုက္ရတယ္။ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာ လူတခ်ဳိ႕ သက္ဝင္ယံုုၾကည္ၾကတုုန္းျဖစ္တဲ့ နတ္ဘုုရားမ၊ နတ္ဘုုရားထီးတိုု႔ကိုု အီစြတ္လိုု ေငြဝယ္ကၽြန္တေယာက္ကေတာ့ ဘီစီေခတ္ကတည္းက အယံုုအၾကည္မရွိတာေၾကာင့္ ပံုုျပင္ေလး တပံုုေျပာျပခဲ့တယ္။

အဲ့သည့္ပံုုျပင္ေၾကာင့္ သူအသတ္ခံရတယ္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဂရိျပည္အလယ္ပိုင္းမွာရွိခဲ့တဲ့ ဒယ္လဖိုင္( Delphi) ျမိဳ႕ရဲ႕ ဒယ္လဖိုင္နတ္ကြန္းမွာ အပိုလိုနတ္သားဝင္တယ္ဆိုျပီး ေဗဒင္လာေမးတဲ့သူေတြကို နတ္ပူးျပီး မပီမသ ဗလံုးပေထြး အသံေတြနဲ႔ ေျပာေလ့ေဟာေလ့ရွိတဲ့ နတ္ဖုရားမဆိုတာရွိတယ္။

အဲ့သည့္နတ္ဖုရားမရဲ႕ စကားေတြကို နတ္ဆရာေတြက အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေပးၾကတယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာေပါ့ေလ။ ဒါကို အီစြတ္က အယံုအၾကည္မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ပံုျပင္တပုဒ္ကို ထိုလူတန္းစားျပန္ၾကားတဲ့အထိ ထိမိစြာ ေျပာခဲ့တယ္။

 ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကို အဲ့သည့္နတ္ကြန္းရွိတဲ့ေနရာ  ျမင့္မားတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုုကေန တြန္းခ်ျပီး အဆံုုးစီရင္ခဲ့ၾကတယ္။

(ဒါကေတာ့ Delphi နတ္ကြန္းပံုပါ)

သူေျပာတဲ့ ပံုုျပင္က ........
ေက်ာက္နံရံ ကမ္းပါးျမင့္တခုုကေန ပင္လယ္ထဲကိုု လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ခ၇ီးသြားတစ္စုုဟာ ဟိုုးခပ္ပ်ပ်မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အရာတခုုကိုု ၾကည့္ျပီး သေဘၤာၾကီးတစီးျဖစ္လိမ့္မယ္လိုု႔ ယူဆၾကတယ္။ ကမ္းဘက္အေတာ္နီးလာေတာ့ သေဘာၤမျဖစ္ႏိုုင္ ေလွတစီးသာျဖစ္လိမ့္လိုု႔ ထင္ၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုုး တကယ္အနီးေရာက္လိုု႔ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရတဲ့အခါက်မွ ထင္းစည္းတစည္းသာ ျဖစ္ေနတာကိုု ေတြ႔ရတယ္တဲ့။

ဒီပံုုျပင္ကိုု ၾကားလိုုက္ရတဲ့ ဒယ္လဖိုုင္နတ္ဆရာအဖိုု႔ " ခင္ဗ်ားတိုု႔ဟာ အေဝးကၾကည့္ေတာ့သာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ၾကည္ညိဳစရာလိုုလိုုပဲ၊ တကယ္အနီးကပ္ေပါင္းၾကည့္ေတာ့မွ အလကားလူေတြမွန္းသိရတယ္" လိုု႔ အေျပာခံလိုုက္ရသလိုုျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အဲ့သည့္ေခတ္က လူေတြရဲ႕ ပူေဇာ္ပသျခင္းကိုု ခံေနရသူမ်ားဟာ လူ႔အလႊာရဲ႕ ေအာက္ဆံုုးအနိမ့္ဆံုုး ေငြဝယ္ကၽြန္တေယာက္ရဲ႕ ထက္ျမက္လွတဲ့ ထိုုးႏွက္ခ်က္ကိုု ကာကြယ္ဖိုု႔ရာ ပံုုျပင္ပိုုင္ရွင္ကိုု အဆံုုးစီရင္ရံုုမွတပါး အျခားအရည္အခ်င္းမ်ား မရွိပါေသာေၾကာင့္ ေတြးေခၚပညာရွင္တဦး ေလာကၾကီးမွာ အခ်ိန္မတန္ဘဲ ဆံုုးရႈံးခဲ့ရတယ္။

ေလာကၾကီးမွာ ဘယ္ေခတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူလိမ္ေတြဟာ အမွန္တရားနဲ႔ ထိေတြ႔တဲ့အခါ တီဆားနဲ႔တိုု႔သလိုုပဲ အမွန္တရားပမာဏ နည္းတာမ်ားတာ အပထား၊ အမွန္တရားဆိုုတဲ့ ဆားပြင့္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားဟာ တပြင့္ဆိုု ဆိုုသေလာက္ လိမ္ေကာက္သူ တီေကာင္အဖိုု႔ေတာ့ ငရဲမီးပါပဲလားလိုု႔ ေတြးမိတယ္။ ဒိုု႔ကေလးေတြလည္း ငယ္ကတည္းက အလိမ္မခံခဲ့ရဘူးလိုု႔ ကပ္သပ္ေျပာလိုု႔ရေပမယ့္ အမွန္နဲ႔ေတာ့ ေဝးခဲ့ၾကတယ္ဆိုုတာကိုု ေတြးမိရင္း..........။ ငါသာ ကိုအီစြတ္ဆိုရင္ေတာ့ ကရက္ဒစ္မေပးရင္ စိတ္ဆိုးမွာပဲလို႔။

နႏၵာ

ကမာၻေျမအတြက္ လာျခင္းေကာင္းခ်င္တယ္

အသက္၃၀ေက်ာ္အရြယ္ရွိ အမ်ဳိးသမီးတဦးဟာ သူ႔သားအိမ္ထဲကိုု ၾကီးမားတဲ့ လြန္ပူၾကီးနဲ႔ ထိုုးေကာ္ေမႊေႏွာက္ခံေနရတဲ့အလား စူးရွျပင္းထန္နာက်င္တဲ့ ေဝဒနာကိုု ခံစားေနရတာ ၄၈နာရီေက်ာ္ေနျပီေပါ့။

(မရိုုမေသ) သူမရဲ႕ မိန္းမကိုုယ္က ေသြးတစက္ တစက္က်လိုုက္တိုုင္း သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဇီးကင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေခ ၽြးစက္ေတြဟာ မေရတြက္ႏိုုင္ေအာင္ဘဲ ထြက္ရတယ္။

ေဝဒနာကိုု မခံႏိုုင္လိုု႔ လူးလိမ့္ေအာ္ဟစ္ျငီးျငဴေနတဲ့ သူမကိုု အမ်ဳိးသမီး၂ဦး လက္ေမာင္းတဖက္တခ်က္ကေန ဆြဲမျပီး အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြ ပံုုစံၾကီးထိုုင္ရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး ေဆာင့္ေၾကာင့္လည္း မက်၊ မတ္တပ္လည္း မထရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး လုုပ္ခိုုင္းတယ္။

သူမဟာ နာက်င္လြန္းလိုု႔ နီးစပ္ရာ သံတန္းကိုု ပိန္လိန္သြားမတတ္ ဆုုပ္ကိုုင္ရင္း သားအိမ္ထဲက ေဝဒနာ ဝန္ထုုတ္ဝန္ပိုုးၾကီးကိုု အားကုုန္ညွစ္ထုုတ္ခ်လိုုက္တဲ့ အဆံုုးမေတာ့ .......

ေဒါင္ ေဒါင္ ေဒါင္ ေဒါင္.....ဆိုုတဲ့ နာရီသံ ၁၂ခ်က္ျမည္တဲ့ အကာလ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး အခ်ိန္ၾကီးမွာ " ဖြမ္း" ကနဲ အသံသဲ့သဲ့အတူ ေသြးေတြ၊ ေရေတြနဲ႔ေရာျပီး ကၽြႏ္ုုပ္တေယာက္ လူ႔ျပည္ၾကီးကိုု ေဇာက္ထိုုးၾကီး က်လာပါေလေရာ.....
အခ်ိန္က ၁၉၇၆ခု၊ ႏိုဝင္ဘာလ (၁၃)ရက္၊ စေနေန႔ည ၁၂နာရီေပါ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ (၃၇)ႏွစ္တိတိက ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု အသက္နဲ႔ရင္းျပီး ဒုုကၡၾကီးစြာ ေမြးေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကိုု ရွိခိုုးဦးခ်ကန္ေတာ့ပါတယ္။

အေမတေယာက္တည္းတင္မကပါဘူးေလ၊ ေလာကၾကီးမွာ မိခင္စိတ္အျပည့္နဲ႔ ကိုုယ့္ရင္ေသြးကိုု ေမြးေပးခဲ့တဲ့ မိခင္မ်ားအား ကၽြႏ္ုုပ္ရဲ႕ ေမြးေန႔တြင္ ေလးစားစြာ ေမတၱာပိုု႔သပါ၏။

(မွတ္ခ်က္.....မိခင္(မိန္းမ)တေယာက္ရဲ႕ မီးတြင္းဒုုကၡကိုု သိေစလိုုေသာ ေစတနာျဖင့္ ေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ညစ္ညမ္းစြာေတြးျခင္း၊ ေရးျခင္းမ်ားကိုု ေက်းဇူးျပဳ၍ မျပဳလုုပ္ၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္)

နႏၵာ

သဒၶါမခ်ဳိ႕ေပမယ့္....

စည္းကမ္းလည္းရွိ၊ ရိုးသားၾကိဳးစားမႈလည္းၾကတဲ့ အိမ္သားမ်ားေနထိုင္တဲ့ ခမ္းနားထည္ဝါလွတဲ့ သူေ႒းအိမ္ၾကီးမွာ ခိုကပ္ေနျပီး၊ ရြာမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္တဲပုတ္ရယ္၊ ျဗဳတ္စဲဗ်င္းေတာင္း စရိုက္ေဟာင္းနဲ႔ မိသားစုေလးရယ္ကို အခါအခြင့္သင့္တိုင္း၊ ကိုယ့္ကိုေနခြင့္ေပးထားတဲ့ အိမ္ရွင္သူေ႒းမ်က္ႏွာကိုမွမေထာက္၊ ကိုယ့္မိသားစုုရဲ႕ မရွိ ရွိတဲ့ ေကာင္းခ်က္ကေလး ၾကံဖန္ၾကြားတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔တူတဲ့ ငါတို႔ျမန္မာကေလ....၊ ငါတို႔ဆီမွာဆိုရင္ေလ....ဆိုတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို နႏၵာတေယာက္ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေနျပီး အားမနာ လ ွ်ာမက်ဳိး လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဘုုရားမ်ား၊ ေရွးျမန္မာပညာရွိၾကီးမ်ားက " ၾကြားဝါျခင္းဆိုတာဟာ ကိုုယ့္မွာ တကယ္မျပည့္စံုလို႔၊ မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္တဲ့ သေဘာ" လို႔ ဆံုးမထားေပမယ့္လည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ ပါတ္သက္လာရင္ေတာ့ နႏၵာတို႔က ေဘာင္ဘင္ခတ္တဲ့အဆင့္မကေတာ့ဘူး၊ သြက္သြက္ကို ခါေနေတာ့တာပါပဲ။ ဂ်ပန္တိုု႔ရဲ႕ စည္းကမ္းရွိမႈ၊ အလုုပ္ၾကိဳးစားမႈ၊ အခ်ိန္ေလးစားမႈ၊ စာရိတၱေကာင္းမြန္မႈတို႔ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝလာတာကို မယွဥ္ႏိုုင္ေတာ့ ၾကံဖန္ျပီး ၾကြားပံုက.....

နင္တို႔ဂ်ပန္ေတြမွာတင္မကဘူး၊ ကမာၻေပၚက လူမ်ဳိးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မရွိတဲ့၊ မထားႏိုုင္တဲ့ စိတ္ေစတနာမ်ဳိးကျဖစ္လာတဲ့ ဓေလ့စရိုုက္တခု ငါတို႔ျမန္မာမွာ ရွိတယ္လို႔ အၾကီးၾကီးကို ထည့္ေတာ့တာပဲ။ လုပ္ေဖၚကိုုင္ဖက္ ကိုုနိပြန္က ဘာမ်ားလဲလို႔ ေမးလာေတာ့ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာႏိုုင္ငံရဲ႕ ေတာေရာျမိဳ႕ပါ ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ ေတြ႔ႏိုုင္တဲ့ ေရခ်မ္းစင္ကေလးေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုုက္တာေပါ့။

သူက ေခါင္းတျငွိမ့္ျငွိမ့္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ျပီး "အင္း.... ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္၊ အဲ့သည့္ေရအိုုးေတြကို ေရျဖည့္ေတာ့ေရာ ဘယ္သူလာျဖည့္လဲ၊ ေန႔တဓူဝ လုုပ္ရမယ့္ ကိစၥဆိုုေတာ့ ေတာ္ရံု သဒၶါနဲ႔ေတာ့ မလုပ္ႏိုုင္ဘူးေနာ္...တဲ့၊" "ဒါေပါ့၊ ဒို႔ျမန္မာေတြက ဒီလို ေစတနာေကာင္းတာ၊ ဒီလို သေဘာေကာင္းၾကတာ၊ ဒီလို စိတ္ႏွလံုုးသားႏူးညံ့ၾကတာ၊ ေတာ္ရံုလူမ်ဳိး ဒါမ်ဳိးသဒၶါမထားႏိုင္ဘူးေလ...စသျဖင့္ ေရခ်မ္းစင္တခုအရင္းျပဳျပီး ဆြဲလို႔ရသမ ွ် ကိုယ္လိုရာဆြဲျပီး ၾကြားေတာ့တာပဲ။

ကိုုနိပြန္ကလည္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္နဲ႔ေပါ့။
 " ဒါေပါ့ေနာ္၊ ေသာက္ေရအိုုးေတြနဲ႔ေရခြက္ေတြကိုလည္း မ်ားမ်ားထားရင္ ထားသေလာက္ ေန႔တိုုင္းလည္း ေဆးရမယ္။ ေနပူပူ မိုုးရြာရြာ ေန႔တိုုင္းလည္း ေရျဖည့္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့ လြယ္တဲ့အလုပ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ပိုက္ဆံမရ ဘာမရနဲ႔ေနာ္" လို႔ သူကဆက္ေျပာတယ္ဆိုရင္ဘဲ ကၽြႏ္ုုပ္နဲနဲေတာ့ ျငိမ္သြားတယ္။

 ေသာက္ေရအိုုးေတြ၊ ေသာက္ေရခြက္ေတြကိုေန႔တိုုင္းေဆးလား၊ ေန႔တိုင္းေရ ေရျဖည့္လားဆိုတာေတာ့ တႏိုုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ ကၽြႏ္ုုပ္က ဘယ္လို စစ္တမ္းေကာက္လို႔ရပါ့မလဲေနာ့။ တခ်ဳိ႕ဆို ေဗဒင္ယၾတာအရ ေရခ်မ္းစင္ေဆာက္လွဴပါဆိုလို႔ လွဴရံုုလွဴျပီး ပစ္ထားတာမ်ဳိးေတြလည္းရွိသလို၊ တခ်ဳိ႕ အလွဴရွင္မရွိေတာ့လို႔ ဆက္မထိန္းသိမ္းႏိုင္ဘဲ ေကာသြားတာမ်ဳိးေတြလည္းရွိတာပဲ။ ဘုုရားေက်ာင္းကန္၊ ဘုုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားက ေရခ်မ္းစင္ေတြဆိုရင္ေတာ့ သူေျပာသလိုလည္း ျဖစ္ႏိုုင္တာပဲေလ။

 သူေျပာသလို ေနပူပူ မိုုးရြာရြာဆိုတာၾကီးကလည္း.....အင္း၊  အင္း .....ေပါ့ေနာ္။ 
စိတ္ထဲမေတာ့ ဒီဂ်ပန္ဟာေလ အရာရာကို သူတို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ အက်င့္စရိုက္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ဂ်ပန္ေတြး ေတြးေနေတာ့တာပါပဲလို႔လည္း ကၽြဲျမီးတိုမိတယ္။
 ဒါေပမယ့္လည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ပဲ " ဒါ...ေပါ့" လိုက္တယ္။
 ဒါေပမယ့္ ကိုနိပြန္က ကၽြႏ္ုုပ္တို႔ျမန္မာရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ေစတနာသဒၶါတရားကို စိတ္ဝင္စားတာလား၊ ကၽြႏ္ုုပ္ၾကြားတာကိုပဲ မခံခ်င္တာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ " အဲ့လိုေရခ်မ္းစင္ပံုေလးေတြ အင္တာနက္ကေန ၾကည့္လို႔ရလား၊ ငါ့ ျပစမ္းပါ" လို႔ေတာင္းဆိုလာတယ္။

ဒီဂ်ပန္ေတာ့ ငါ့ကို ေရွာင္တခင္ စစ္ေဆးေရးဝင္ျပီလို႔ေတြးမိလိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ ျပတိုင္းျပတိုင္း ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားကိုပဲ ျပျပ၊ ၂ေယာက္အတူတူၾကည့္ျပီး အင္တာနက္ကေန live ျပေလ့မရွိဘူး။ ေကာင္းေပ့ ညႊန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးကိုပဲ ကိုယ္တိုင္ဆင္ဆာျဖတ္ျပီး ျပေလ့ရွိတယ္။

 အခုတၾကိမ္ေတာ့ တဖက္က liveေတာင္းဆိုလာပါေရာလား။ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ " ရတာေပါ့၊ သိပ္ရတာေပါ့၊ ကမာၻမွာရွားပါးလွတဲ့ ဒီလိုဓေလ့စရိုက္ထူးမ်ဳိးကို ျမန္မာျပည္ေရာက္ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္မ်ားက ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး တင္ထားတာေတြ ရွိပါ့၊ ရွိပါ့ " ဆိုျပီး အင္တာနက္ေခါက္ရွာလိုက္မိတဲ့အခါမေတာ့.......








 ေရခ်မ္းစင္အမ်ားစုုဟာ ေသာက္ေရခြက္မရွိဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းကန္က ေရခ်မ္းစင္ေတာင္ ေသာက္ေရခြက္ မရွိဘူး။ ကိုဂ်ပန္က ေသာက္ေရခြက္မရွိတဲ့ပံုေတြကို လက္နဲ႔ေထာက္ျပီး " ေသာက္ေရခြက္လည္းမရွိဘူး၊ ဘယ္လို ေသာက္မလဲ" လို႔ေမးတယ္။ " ေသာက္ေရခြက္က ေဆးေၾကာသန္႔စင္ဖို႔ယူသြားတုန္း ရိုက္ထားတဲ့ပံု" လို႔သာ ေျဖလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။




 တခ်ဳိ႔ေရခ်မ္းစင္က ေရခြက္ကို ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ငတိက လည္တယ္။ " ေရခြက္ကို ယူသြားမွာ စိုးလို႔ ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားတာ မဟုတ္လား" တဲ့။
" မဟုတ္ဘူးေဟ့...ေအာက္ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔ "လို႔ မုုန္လာဥ လုပ္လိုက္ခ်င္တယ္။



 ေရခ်မ္းစင္ကတခုက်ေတာ့ အိုးေဘးမွာ ေရညွိေတြတက္ေနလိုက္တာမ်ား....
" ေန႔တိုင္း မေဆးဘူးထင္တယ္ေနာ္ " တဲ့။
" ဘယ္ကလာ...အတြင္းကိုေဆးတယ္၊ အျပင္က စိမ္းျမျမျဖစ္ေနေအာင္၊ ေရပိုေအးေအာင္ တမင္ထားထားတာ" လို႔ ပ်င္းတာနဲ႔ နားပင္းတာ ေရာခ်လိုက္တယ္။

" နင္ကလည္း မျပည့္စံုတဲ့ ပံုေတြခ်ည္းၾကည့္ျပီး ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ဒီလို ျပည့္စံုတဲ့ ေရခ်မ္းစင္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္" လို႔





ေရွ႕ကတင္ျပီး ၾကြားထားသမ ွ် လက္ေတြ႔မွာ တဝက္ေလာက္က်သြားတာကို အီလယ္လယ္ၾကီး ခံစားရင္း မေျပာသာ ေျပာသာ ေျပာမိတယ္ဆိုုရင္ပဲ သူကျပံဳးျပီး
" ဒီေလာက္ဆို နင္ေျပာတာကို သေဘာေပါက္ပါျပီ နႏၵာစံရယ္" တဲ့။

 သူဘာကို သေဘာေပါက္သြားလဲေတာ့ ကၽြႏ္ုုပ္ဆက္မေမးေတာ့ပါဘူး။
ကၽြႏ္ုုပ္သေဘာေပါက္ သတိထားမိလိုက္တာကေတာ့....

ငါတို႔ ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေစတနာေတာ့ အားေကာင္းၾကတယ္။ စည္းကမ္းေတာ့ အားနည္းၾကပါလား။
ငါတို႔ ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သဒၶြါတရားေတာ့ ၾကြယ္ဝတယ္။ စာရိတၱေတာ့ ခ်ဳိ႔တဲ့ၾကပါလား။
ငါတို႔ ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္စိတ္ေတာ့ အျပည့္ရွိေပမယ့္ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတာ့ တဝက္ေတာင္ မရွိၾကပါလား။
ငါတို႔ ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာမ႑ပ္တိုင္ တက္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေပမယ့္ တာဝန္ယူခ်င္စိတ္ေတာ့ ေလ်ာ့ၾကပါလား........လို႔။

အကယ္၍ သူသေဘာေပါက္သြားတာက ကၽြႏ္ုုပ္ေတြးမိတာနဲ႔မ်ား တူမ်ားတူေနခဲ့ရင္ျဖင့္...........။

ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာက ေစတနာ၊ သဒၶါတရားဆိုတာ ေလ့က်င့္ယူ၊ က်က္မွတ္သင္ယူလို႔ ရႏိုင္ေကာင္းတဲ့ အရာေတြ မဟုုတ္ပါဘူး။ အဲ့လို အရာမ်ဳိးေတြေတာင္ ကၽြႏ္ုုပ္တို႔ဆီမွာ ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းရပါဘဲ၊ ရိုက္မထည့္ရပါဘဲနဲ႔ လွပစြာကိန္းေအာင္းေနျပီးျပီပဲ။ စည္းကမ္းရွိဖို႔၊ စာရိတၱေလးေကာင္းမြန္ဖို႔၊ လြဲေနတဲ့ အက်င့္စရိုက္ေလး ျပဳျပင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ကမာၻမွာ ျမန္မာဟာ သိပ္ျပီး ႏုုးညံ့လွပယဥ္ေက်းတဲ့ စံျပဳထိုုက္စရာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးျဖစ္လာမယ္ထင္ပါတယ္။
နႏၵာ
၂၀၁၃.၁၁.၂၆.

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစစ္

လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ေျပာရမလား။ စာလုပ္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ Dictionaryေလးကို ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ ႏွိပ္ရင္း ဂ်ပန္လို あうん(ေအာင္)ဆိုတဲ့ အသံထြက္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးတူတဲ့ အသံထြက္ပါတဲ့ အဓိပၺါယ္တခုကို ႏွိပ္ရွာၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခါ လိုခ်င္တဲ့ စကားလံုးကို မေရာက္ခင္ " Aung San" ဆိုတဲ့ စကားလံုးၾကီးက ဝင္းကနဲ လက္ကနဲ ထြက္လာတယ္။

ဟယ္....ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ယေန႔ေခတ္ Dictionaryထဲအထိပါေနတာ ဂုဏ္ယူစရာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေလးစားစရာလို႔ပဲျမင္မိတယ္။ စစ္တြင္းဂ်ပန္႔သမိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ သူတို႔အတြက္ တုန္လႈပ္စရာျဖစ္ခဲ့တယ္။

Aung Sanကို သူတို႔က အခုလို အဓိပၺါယ္ဖြင့္ထားၾကတယ္။
(Aung Sanဆိုသည္မွာ.. ျမန္မာစစ္သား။
ႏိုင္ငံေရးသမား။
Dictionaryအရတိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္ရင္ေတာ့ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာစစ္ပြဲ(ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ရင္ေတာ့ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက အေရွ႔ေတာင္အာရွစစ္ပြဲဇံု) အတြင္းမွာ ဂ်ပန္႔တပ္မေတာ္ကို ပါဝင္ပုူးေပါင္းခဲ့သူ။
မိမိလူမ်ဳိးစု လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳကာ ထိပ္ဆံုးမွပါဝင္သူ။
1944ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ကို ဆန္႔က်င္သူအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့သူ။
စစ္ပြဲၾကီးျပီးေျမာက္သည္အထိ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရင္း လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသူ။
သူရဲ႕သမိုင္းကေတာ့ (1915မွ1947)အထိ။

ကၽြႏ္ုုပ္တို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီးဟာ အရည္အေသြး စစ္မွန္လြန္းတဲ့အတြက္၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ထက္သန္စစ္မွန္လြန္းတဲ့အတြက္ lobby မလို၊ ဒလန္မလိုဘဲ ကမာၻမွာ ယေန႔ထက္ထိ မေပ်ာက္ပ်က္ေသးေၾကာင္း......လြတ္လပ္ေရးနဲ႔အမွတ္တရ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီးအား သတိတရျဖင့္ ဂါရဝထားဦးညြတ္လ်က္......

နႏၵာ
— with Ye Min Tun.

" ကမာၻေပၚမွာ အေနခ်င္ဆံုး တိုင္းျပည္ "

ကမာၻမေက်ာ္တဲ့ တိုင္းျပည္
ငါေပ်ာ္တဲ့ တုိင္းျပည္။

ဒုကၡမေသးတဲ့ တိုင္းျပည္
ငါ့ကိုေမြးတဲ့ တိုင္းျပည္။

အျပစ္မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္
အခ်စ္ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္။

မုန္တိုင္းထဲက တိုင္းျပည္
ၾကံဳတိုင္းလည္း လြမ္းေနသည္။

အို....ခ်စ္ေသာ အမိျမန္မာျပည္။

နႏၵာ

" လန္းလန္းဆန္းဆန္း လြမ္း "

စိတ္ကူးထဲမယ္
အုတ္နံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္
ထြက္လိုက္တဲ့ေသြးေတြ
ေပါက္ေပါက္က် မ်က္ရည္
ေျမာသြားေပါ့ စိတ္ေတြ
ခ်စ္သူရွိရာ အရပ္ကိုေလ
ေပါ့ပါးလန္းဆန္းလို႔ေန။

နႏၵာ
(၈တန္းတုန္းက)

( ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒို႔မ်ားငယ္တုန္းက လြမ္းဆိုလည္း အာ့လို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို လြမ္းပလိုက္တာပဲ)