ဂ်ပန္မွာ (၉)

ဒီေန႔ ေခတ္အခ်ိန္အခါမွာ ကမာၻတဝွမ္းမွာရွိၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုုင္ငံသားေတြအလည္မွာ ေရပန္းအစားဆံုုး စကားလံုုးမ်ားကိုျပပါဆိုုလ ွ်င္ (ႏိုုင္ငံေရး၊ ဒီမိုုကေရစီနဲ႔ ဒုုကၡသည္)စတဲ့ စကားလံုုး ၃လံုုးဟာ မပါမျဖစ္အေနအထားမွာ ရွိေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဂ်ပန္မွာလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ ၇ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဒုုကၡသည္ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးဟာ ေရပန္းစားခဲ့တယ္ဆိုုပါေတာ့။

ဒီအေၾကာင္းေရးဖို႔ ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ အခ်ိန္မ်ားစြာယူရပါတယ္။ အမ်ားၾကီးလည္း ဆင္ျခင္ျပီး၊ တတ္သိနားလည္သူ၊ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၾကံဳသူ စတဲ့ လူမ်ားစြာနဲ႔လည္း တိုင္ပင္ျပီး ခဏခဏျပန္ျပင္ေရးရပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ မည္သူတဦးတစံုတေယာက္ကိုမွ အရွက္ခြဲလိုစိတ္၊ သူတပါး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ကို ထိပါးေစာ္ကားလိုစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိပါ။

ဤေဆာင္းပါးကို ေရးရေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ( ဂ်ပန္ေလဆိပ္အထိေရာက္ေအာင္သြားလိုက္၊ ဟိုေရာက္ရင္ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္လိုက္၊ ျပီးရင္ျပီးျပီ) လို႔ ကိုယ္မခံရတိုင္း ပိုက္ဆံမ်က္ႏွာတခုတည္းကို ၾကည့္ျပီး လက္လြတ္စပယ္ လြယ္လြယ္ေလး ေျပာတတ္ၾကေသာ ပြဲစားမ်ား၏ စကားကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ သတိထားမိၾကေစရန္ ေစတနာသက္သက္ျဖင့္ ေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဤေဆာင္းပါးမေရးရ၍လည္း ကၽြႏ္ုပ္ထမင္းမငတ္ပါ။ အလံုးအရပ္လည္း မေလ်ာ့ပါ။ ဘာဆို ဘာမွ ယုတ္ေလ်ာ့သြားျခင္းမရွိပါ။ ဤေဆာင္းပါး ေရးျခင္းေၾကာင့္သာ ကၽြႏ္ုပ္အခ်ိန္မ်ားစြာ ေပးရပါသည္။ အခန္႔မသင့္၍ အနာေပၚတုတ္က်သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ပါက ဆဲဆိုျခင္း၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမ်ားကိုပါ ထိခိုက္၍ ရိုင္းစိုင္းစြာ အေျပာခံရျခင္းမ်ားသာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ရလာဒ္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

စီးပြားေရးသမားဆိုတာကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေနရာတိုင္းမွာ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေခတ္ကာလေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း ဗယ္ေကြ႔ေရာက္ရင္ ဗယ္တက္၊ ညာေကြ႔ေရာက္ရင္ ညာတက္နဲ႔ ေလွာ္ခတ္ျပီး ကာလေဒသကို လိုက္ျပီး စီးပြားရွာၾကစျမဲပါ။ ဒါကိုအျပစ္ေျပာလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာလို႔ပဲ သေဘာထားပါသည္။

ျမန္မာျပည္ၾကီး ေခတ္မေကာင္းေတာ့ ေခတ္မေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ စီးပြားရွာၾကရာမွာ ဂ်ပန္မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခိုလွႈံခြင့္ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥတခုဟာလည္း စီးပြားေရးေစ်းကြက္ တခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခိုလွႈံခြင့္ေလွ်ာက္ထားျခင္းကို ဂ်ပန္မွာ (ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္တယ္) လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီ့ထက္ တိုေအာင္ ေျပာတတ္ၾကတာကေတာ့ (ေလွ်ာက္တယ္) တဲ့။

၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကေန ဂ်ပန္ကို ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခိုလႈံဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္သက္သက္နဲ႔ လာခဲ့သူေတြ အေတာ္ကေလးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ကို ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ဖို႔လာသူ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတေယာက္ရဲ႕ ေယဘုယ် လုပ္ထံုးလုပ္နည္း အဆင့္ဆင့္ကေတာ့ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ပြဲစားက ၾကိဳတင္ေလ့လာဖို႔ေပးလိုက္တဲ့ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္လႊာ နမူနာပံုစံကို ေလ့လာျပီး ကိုယ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကို ျဖည့္တတ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကရေလ့ရွိပါတယ္။ ၾကိဳတင္ျပီး နမူနာပံုစံလည္း ေရးခဲ့ၾကေလ့ရွိပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ကေန နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ေလဆိပ္ကို ေရာက္တဲ့အဆင့္အထိ ၾကိဳးစားလာခဲ့ၾကျပီး ေလဆိပ္ေရာက္လို႔ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းကို အဆင္ေျပစြာ အဝင္ခံရင္ေတာ့ နည္းနည္းကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔ေလး အဆင္ေျပမွ လက္ထဲက ဗီဇာသက္တမ္းမကုန္ေသးခင္ ကမန္းကတမ္း ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ၾကရပါတယ္။

ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ေလဆိပ္မွာကတည္းက ထံုးစံအတိုင္း အဝင္မခံဘဲ အႏွင္ခံရျပီဆိုရင္ ငါ ဒုကၡသည္အျဖစ္ခိုလွံဳဖို႔ လာတာ၊ မျပန္ႏိုင္ဘူးဆိုျပီး ဇြတ္ေပကပ္ ျပႆနာရွာၾကရတာလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ passport ကို ဆြဲစုတ္တာတို႔ ဘာတို႔ေတြလည္း လုပ္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ငါက ျမန္မာျပည္မွာ အရမ္းဒုကၡေရာက္လာတာ ဒီ့အတြက္ ငါ့တိုင္းျပည္ကို မျပန္ႏိုင္ဘူး။ ဂ်ပန္မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခိုလွံဳခြင့္ျပဳဖို႔ ေတာင္းဆိုရပါတယ္။

၁၉၄၉ခုႏွစ္ ကမာၻကုလသမဂၢစီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးေကာင္စီ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ေပၚေပါက္လာေသာ (ad hoc committee) က ၁၉၅၀မွာ ဒုကၡသည္ကြန္ဗင္းရွင္း အေျခခံမူၾကမ္းကို ထိုႏွစ္အတြင္းမွာပင္ က်င္းပသည့္ (၅)ၾကိမ္ေျမာက္ ကမာၻကုလသမဂၢအေထြေထြညီလာခံတြင္ တင္ျပခဲ့သည္။ အဆိုပါမူၾကမ္းကို ၁၉၅၁ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ီနီဗာ၌ က်င္းပခဲ့သည့္ အာဏာကုန္လႊဲအပ္ျခင္းခံရေသာ အမႈေဆာင္ေကာ္မတီအစည္းအေဝးမွ  အတည္ျပဳခဲ့ျပီး ၁၉၅၄ ၊ ဧျပီလ (၂၂)ရက္ေန႔တြင္ ဒုကၡသည္ေကာ္ဗင္းရွင္း ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ၁၉၈၁ခုႏွစ္ေအာက္တိုဘာလ(၃)ရက္တြင္ ဒုကၡသည္ ကြန္ဗင္းရွင္း၊ ၁၉၈၂၊ ဇန္နဝါရီလ(၁)ရက္ေန႔တြင္ ဒုကၡသည္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္တို႔တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးပါဝင္ခဲ့သည့္ျခင္းေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကလည္း မျငင္းသာတဲ့ အခါမွာေတာ့ေလွ်ာက္ခြင့္ ေပးလိုက္ရပါတယ္။

ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္ခြင့္ေပးလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗီဇာ ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ပါ။ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရသြားသူတေယာက္ဟာ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းကို ဝင္ခြင့္ရသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုးသာမန္ အေနအထားနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္လို အေနအထားနဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းကို ဝင္လိုက္ရတယ္၊ ဘယ္လိုအေနအထားနဲ႔ ေနလိုက္ရတယ္ဆိုတာေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္းပါပဲ။

ကိုယ္က ဂ်ပန္ေလဆိပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲေရာက္ေရာက္ ေလဆိပ္မွာ ျပႆနာအမ်ဳိးတက္ျပီး၊ အင္အားေတြ ကုန္ခမ္းသြားေလာက္ေအာင္ စကားျပန္ေတြဆင့္ဆင့္နဲ႔ အဂၤလိပ္လို၊ ဗမာလို စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျပီး ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခိုလွဳံဖို႔ ေလွ်ာက္ထားခြင့္ ရလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ဂ်ပန္ျပည္တြင္းထဲကို လြတ္လပ္စြာ ဝင္ခြင့္ရသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလဆိပ္က သူတို႔ေခၚသြားတဲ့ သတ္မွတ္ခန္းထဲမွာပဲ အေစာင့္အက်ပ္နဲ႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေနေနရပါတယ္။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ အစားအေသာက္ေကၽြးေလ့မရွိပါဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ေရေလာက္ေတာ့ ေသာက္လို႔ရမယ္ထင္ပါသည္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေလဆိပ္အခ်ဳပ္လို႔ ေခၚတဲ့ေနရာကို ေခၚသြားပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေျပာျပတဲ့ တိုင္းရင္းသူေလးတေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကိုဆို ဒရြတ္ဆြဲျပီး ေခၚသြားတယ္ဆိုပဲ။ သူက ဘာလုပ္လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဒရြတ္ဆြဲအေခၚခံရလည္းေတာ့ မေျပာပါ။ အဲသည့္ေလဆိပ္အခ်ဳပ္မွာ ၇ရက္၊ ၁၀ရက္၊ ၂ပါတ္စသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာမည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကိုေစာင့္ရင္း၊ သူတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေျခအေနတခုနဲ႔ အခ်ိန္ကာလတခုကို ေစာင့္ရင္း အခ်ဳပ္သားဘဝနဲ႔ ေနရပါတယ္။

ေလဆိပ္အခ်ဳပ္မွာ လူ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ စုမိျပီ(သို႔)သူတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တခုခု ျပည့္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အီဘရကိခရိုင္၊ အုရွိကုနယ္ (Ibaraki Ken, Ushiku Shi, 茨城県牛久市) မွာရွိတဲ့ လ.ဝ.က အခ်ဳပ္စခန္းကို ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။
အဲသည့္ အခ်ဳပ္စခန္းမွာ ျမန္မာအပါအဝင္ တျခားႏိုင္ငံျခားသားမ်ားလည္း အခ်ဳပ္ခံေနရပါတယ္။ ေထာင္မဟုတ္ပါ။ အခ်ဳပ္စခန္းျဖစ္ပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခန္းတခန္းမွာ လူမ်ဳိးတူ ထားေလ့မရွိပါ။ ဥပမာ…ဒီအခန္းမွာ ျမန္မာတေယာက္ရွိလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ျမန္မာတေယာက္ ထပ္သြင္းေလ့မရွိပါ။ လူမ်ဳိးတူ သိပ္မ်ားလာလွ်င္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။

အခ်ဳပ္စခန္းမွာ ၈နာရီအိပ္ယာထ၊ ည(၁၀)နာရီ မီးျဖတ္ခံရပါတယ္။ အခ်ဳပ္ခန္းမွာ အျပင္က အစားအေသာက္ေတြ သြင္းခြင့္မရွိပါ။ သူတို႔ေကၽြးတာကိုပဲ စားရပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိလွ်င္ သူတို႔ သတ္မွတ္ေပးထားေသာ တခုတည္းေသာ စားေသာက္ဆိုင္မွ အစားအေသာက္ အနည္းငယ္ဝယ္လို႔ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ ေကၽြးတာနဲ႔ သိပ္မထူးပါ။

အခ်ဳပ္က်ေနသူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အာရွတိုက္သားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အခ်ဥ္အငန္အစပ္ မပါလွ်င္ ထမင္းမစားတတ္ၾကပါ။ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ တလေလာက္ အခ်ဳပ္ခံထားရသူတေယာက္အဖို႔ တေန႔တေန႔ ျပဳတ္ဖတ္သာသာရွိေသာ ဂ်ပန္ပဲငံျပာရည္နံ႕ ေထာင္းေထာင္းထြက္ေနေသာ ခ်ဳိရဲရဲ ဟင္းလ်ာမ်ားကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ပင္ အန္ခ်င္သူမ်ားလည္းရွိပါသည္။

အခ်ဳပ္ထဲတြင္ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ခြဲထားပါသည္။ မနက္ဘက္ႏွင့္ ေန႔ဘက္၌ အလွည့္က် အားကစားလုပ္ခြင့္ေပးထားပါသည္။ ျပင္ပသို႔ မိမိပိုက္ဆံႏွင့္ ဖုန္းဆက္၍ ရပါသည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ဂ်ပန္ဘာသာစကားျဖင့္ TV ကို မနက္ ၉နာရီမွ ည ၁၀နာရီ အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖြင့္ေပးထားပါသည္။ မၾကားခ်င္လည္း ပိတ္ခြင့္မရွိပါ။

က်န္းမာေရးအတြက္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ၂မ်ဳိး ၃မ်ဳိးတည္းေသာ ေဆးမ်ားကိုသာ လွည့္ပတ္တိုက္ေလ့ရွိပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္မိတ္ေဆြတဦးဆိုလွ်င္ အခ်ဳပ္မက်မီက သာမန္လူေကာင္း တဦးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ တႏွစ္နီးပါးေနလိုက္ရျပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေျခတဖက္မသန္ေတာ့တဲ့ တုတ္ေကာက္အားကိုးရတဲ့ ဒုကၡိတသာသာ ဘဝကိုေရာက္သြားခဲ့ရတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။

အဆိုပါ အခ်ဳပ္ထဲကို ျမန္မာျပည္မွ အခုမွ ေရာက္လာတဲ့သူတဦးကို ထည့္လိုက္သည္ဆိုပါေတာ့။ ထိုသူဟာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို ကိုယ့္ကိုယ္တာ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုး ပိုက္ျပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေရာက္သြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ကိုယ့္ေနာက္ကေန အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးပိတ္သံကို ဂ်ဳိင္းကနဲေနေအာင္ ၾကားလိုက္ရပါမယ္။ အခုမွ ဝင္လာတဲ့ လူသစ္ကို အကဲစမ္းခ်င္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ စူးစမ္းစပ္စုခ်င္တဲ့မ်က္လံုးေတြ၊ သနားဂရုဏာသက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ စတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးစံုနဲ႔အတူ ဆက္ဆံေရး မ်ဳိးစံုကို ရင္ဆိုင္ရပါမယ္။

အရင္ဦးဆံုး အေမးခံရမွာေတာ့ နင္ ဘာႏိုင္ငံသားလဲေပါ့။ ေနာက္မွာေတာ့ လက္ရွိ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္တဲ့ ေနရာကို ေပးပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္က ဂ်ပန္လိုလည္းမတတ္၊ အဂၤလိပ္လိုလည္း မတတ္ဆိုရင္ ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔သာ အႏိုင္က်င့္လာသမွ်၊ ဆရာလုပ္သမွ်၊ စပ္စုသမွ်ကို ဒိုင္ခံေျဖရွင္းေပေတာ့။ ဒီလူေတြနဲ႔ ေန႔ေန႔ညည ဘယ္အခ်ိန္ကာလအထိ အတူေနရမယ္၊ ကိုယ္က ဘယ္ေတာ့ေလာက္မွ လြတ္မယ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္တဲ့ အေနအထားပါ။

ဂ်ပန္မွာ ရွိေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဆြမ်ုိးသားခ်င္းညီအကိုေမာင္ႏွမဆိုတာကလည္း တိုက်ဳိမွာ အေနမ်ားလို႔ ကုိယ့္ဆီကို တပါတ္တေခါက္လာႏိုင္ရင္ပဲ အေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းေနပါျပီ။ တေန႔တေန႔ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ေပါက္မုန္႔တခ်ပ္(သို႕)ေပါင္မုန္႔တလံုးကို ႏြားႏို႔ေအးစက္စက္တခြက္နဲ႔ ေမွ်ာခ်ျပီး ကိုယ္တလံုးမွ နားမလည္တဲ့ TVက ဂ်ပန္သံေတြကို ၾကားေနရရင္း လူက ရူးခ်င္လာတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ေရွ႔ဆက္ျပီး ကိုယ္ဆက္လုပ္ရမယ့္ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ထားျခင္းဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကိုလည္း အခ်ဳပ္ထဲက ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေျပာတာေတြ၊ အျပင္က ကိုယ့္ကို အခ်ဳပ္လာေတြ႔တဲ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေျပာတာေတြ (ေျပာတာေတြဆိုတာက ၾကားေကာင္းေအာင္ေရးရတာပါ။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဆရာၾကီးေလသံနဲ႔ ဆရာလုပ္တာက မ်ားပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ဆရာၾကီးအလြန္ေပါ၏) ၾကားမွာ အူလည္လည္နဲ႔ ဘယ္ကစလို႔ ဘယ္လိုေရးရမွန္းမသိ၊ ဟို႔လူ႔အားကိုးရမလို၊ ဒီ႔လူ႔ဆရာေခၚရမလိုနဲ႔ အင္မတန္မွ စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဒီအခ်ဳပ္ခန္းထဲက ဘယ္အခ်ိန္လြတ္မယ္မွန္းလဲ မသိ။ လြတ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုအာမခံေပးဖို႔ လူနဲ႔ အာမခံေၾကး ျမန္မာေငြသိန္း(၃၀)သို႕ သိန္း(၅၀)ခန္႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲကေနပဲ ဟိုလူ႔အားကိုး၊ ဒီလူ႔အကူအညီယူနဲ႔ ရွိသမွ်မာန ခဝါခ်၊ မ်က္ႏွာေအာက္က်ဳိ႕ျပီး ကိုယ္လြတ္ေျမာက္ေရးကို ၈လ၊၉လ၊တႏွစ္နီးပါး အခ်ဳပ္က်ခံရင္း ၾကိဳးစားရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ကေန ျမန္မာေငြ သိန္း(၁၀၀)ေလာက္ အကုန္ခံျပီး ဂ်ပန္မွာ ေနရင္းထုိင္ရင္း အခ်ဳပ္သားျဖစ္ရတဲ့ဘဝက ယခုေရးျပတာထက္ လက္ေတြ႔မွာ ပိုျပီး ဆိုးရြားပိတ္ေလွာင္မြန္းက်ပ္ျပီး ဒုကၡေရာက္လွပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြဆို ပါဆိုးပါတယ္။
ဒုကၡသည္ျဖစ္ခ်င္သူတို႔၏ ဒုကၡမ်ားကို ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
နႏၵာ (ဂ်ပန္)