အဆင္မေျပ ဒီတနဂၤေႏြ

ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ေကာင္းျခင္းကို စြန္႔လႊတ္ျပီး အစည္းအေဝး ေျပးရပါတယ္။ အစည္းအေဝးမွာ ဘာမွအေရးပါသူမဟုတ္ေပမယ့္ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာျပီး လူေတြကိုရယ္ျပရတဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ မ်က္လံုးကို အတင္းပြတ္ျပီး အိပ္ယာကထလိုက္တယ္။မ်က္စိထဲမွာ သဲေတြဝင္ေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း လက္က computerကို ဖြင့္မိ္တယ္။ computerဖြင့္ရင္ျမင္ခြင့္ရမယ့္ တခ်ဳိ႔ပံုရိပ္ေတြကို မ်က္လံုးကို က်ယ္ေစတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ကံမေကာင္းေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ျမင္ကြင္းက ေမွးမွိန္ေနေလရဲ႔။ ရွိေစေတာ့.....

စက္ကိုျပန္ပိတ္၊ ေရေလာင္း(လူကိုေလာင္းတာေနာ္။စက္ကိုမဟုတ္ဘူး)၊ မ်က္စိေရွ႔ေတြ႔တဲ့အဝတ္ေကာက္စြပ္ျပီး လက္အိတ္၊မာဖလာ၊ဦးထုတ္စံုလင္စြာနဲ႔ ဘူတာကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အိမ္ထဲကထြက္ထြက္ခ်င္း ေဆာင္းလယ္ေလက မ်က္ႏွာကို အလံုးအရင္းနဲ႔ ဝုန္းကနဲေနေအာင္ လာတိုက္တယ္။ ဟဲ့...ဟဲ့....အို...ဆံပင္ေတြေတာ့ ပြကုန္ပါျပီ။ အင္..ဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခုမွ သတိထားမိတယ္ ေခါင္းေတာင္မဖီးခဲ့ရဘူး။ ရွိေစေတာ့....

ကေလာ္ကေလာ္........ကေလာ္ကေလာ္.....ကေလာ္ကေလာ္..တဲ့။ဟာ.ထြက္ေတာ့မယ္၊ထြက္ေတာ့မယ္.ရထား။ ကၽြႏု္ပ္နားထဲမွာေတာ့ ရထားထြက္ခါနီး အခ်က္ေပးသံကို အဲလိုပဲၾကားတယ္။ ေရြ႔ေနတဲ့ေလွကားကို လက္ကိုင္အိတ္တဖက္ laptopအိတ္တဖက္နဲ႔ တထစ္ေက်ာ္ေျပးတက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ သူ႔ကို မွီခ်င္လြန္းလို႔  အသဲအသန္ေျပးလိုက္လာတဲ့ တို႔ကို တစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ တံခါးကိုဂ်ိမ္းကနဲပိတ္ျပီး ထြက္သြားရက္တယ္။ (ရထားစုတ္၊ရထားနာ၊ရထားပဲ့)၊  ရွိေစေတာ့...

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ထပ္(၆)မိနစ္ထပ္ေစာင့္ရတယ္။ စၾကၤန္ေပၚဆိုေတာ့ ေလကလည္း တဝူးဝူးနဲ႔။ အမေလး..ခ်မ္းလိုက္တာေနာ္။ ေစာေစာက နဲနဲလႈပ္လိုက္ေတာ့ ဗိုက္ထဲကလည္း တဂြီဂြီျဖစ္လာတယ္။ဘူတာက ေကာ္ဖီဗူးစက္မွာဝယ္ရင္ လက္ေလးသစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေကာ္ဖီဗူး ပူပူေႏြးေႏြးကို ယန္း(၁၂၀)ေပးရတယ္။ US ၁ေဒၚလာေက်ာ္ေလာက္ေပါ့။ ဝင္ေငြမေကာင္းတဲ့သူဆိုေတာ့ ႏွေျမာတယ္။ဒါကိုတခ်ဳိ႔က ကပ္ေစးနဲတဲ့ေလ။ ဟယ္.....တတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေန႔လည္၁၂နာရီအထိ ဒီတလံုးနဲ႔ပဲ ေနရမွာဆိုေတာ့လည္း...ဒါလည္းပဲ..ရွိေစေတာ့...

ဒီလိုနဲ႔ ၆မိနစ္တိတိ အေအးခံလိုက္ရတယ္။ ဝမ္းဂိုး ဝမ္းကမ္းပါေလ။ လာျပီေနာက္တစီး။ ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ လူရွင္းေနတယ္။ အိမ္မွာဖီးဖို႔ေမ့ခဲ့တဲ့ေခါင္းကို လူရွင္းတုန္း နဲနဲေလာက္ ခိုးဖီးမယ္ေပါ့။မ်က္လံုးက ေဘးဗယ္ဘယ္ညာၾကည့္ရင္းနဲ႔ လက္ကအိတ္ထဲကို ထိုးသြင္းျပီး ဘီးကို ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ႏႈိက္ၾကည့္တယ္။ မေတြ႔ဘူးေတာ့။ မပါလာျပန္ဘူး။ ဘယ္ပါပါ့မလဲ laptopရဲ႔ supplyၾကိဳးတို႔၊ memory cardတို႔၊ memory stickတို႔၊ recorderတို႔၊ cameraတို႔၊ batteryအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကို မေမ့ေအာင္ မမွားေအာင္ ဦးစားေပးယူေနရတာနဲ႔ ဘီးကိုေမ့တာေပါ့။ ကၽြႏု္ပ္တြင္အျပစ္မရွိပါ။ ေထာက္ခံပါသည္။ ဒါလည္းရွိေစေတာ့........

ဒီလိုနဲ႔ ရထား၂ဆင့္(မိနစ္၃၀ခန္႔)စီးျပီး အစည္းအေဝးျပဳလုပ္ရာ takadanobaba recycle centreကို ေရာက္တယ္ဆိုပါေတာ့။၂နာရီခြဲေလာက္ ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ ျငင္းၾက၊ ခုန္ၾက၊ ကန္႔ကြက္ၾက၊ သေဘာတူၾကနဲ႔ စည္းေဝးလိုက္ၾကတာ ေန႔လည္၁၂နာရီတိတိမွာ ျပီးသြားေရာ့။ ဒါက ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီ ကြန္ယက္((Network for Democracy in Burma-NDB)လို႔အမည္ေပးထားတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားေနတဲ့အဖြဲ႔ေပါင္း(၃၀)ေလာက္စုျပီး ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့အဖြဲ႔ရဲ႕ ပံုမွန္အစည္းအေဝးေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ေန႔လည္စာကို အဝစားယန္း(၉၀၀)ဗမာဆိုင္မွာ စုျပီးစားၾကတယ္။ တပါတ္လံုးလံုးက အလုပ္ျပီး ညဥ့္နက္သန္းေခါင္က်မွ လိုင္းေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ေပးျပီး စကားေျပာၾကရတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ အခုလိုလူခ်င္းေတြ႔ရမွပဲ ထမင္းစားရင္းေျပာလိုက္ၾက စလိုက္ ေနာက္လိုက္ၾကနဲ႔ တကယ့္မိသားစုေတြလိုပါပဲ။
ထမင္းစားတဲ့ကိစၥမွေတာ့ ဘာမွျပႆနာမရွိလိုက္ဘူး။ ေလွ်ာေလွ်ာလွ်ဴလွ်ဴပဲဝင္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ဂ်ပန္မွာ ရွားပါးစားစရာျဖစ္တဲ့ ဒန္႔သလြန္သီး တဖတ္ကို ကိုမိုင္ေက်ာ္ဦးဆီက လုလိုက္ရေသးတယ္။ ေန႔လည္၁နာရီၾကေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႔မိခင္အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားအဖြဲ႔(Burma Democratic Action Group-BDA)ရဲ႔ လပါတ္အစည္းအေဝးသြားရျပန္တယ္။ ညေန၄နာရီမွျပီးတယ္။

ကဲျပီးသြားေတာ့ အိမ္ျပန္လို႔ရျပီ..............လို႔မထင္ၾကပါနဲ႔။
အဖြဲ႕ရွိရာ ရံုးခန္းကိုသြားျပီး homepageကိစၥ၊ ဆႏၵျပပြဲ၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ အခမ္းအနားေတြအတြက္ ဆိုင္းဘုတ္၊ပိုစတာ၊စာရြက္၊စာေစာင္ဒီဇိုင္းဆြဲေရး ကိစၥစတာေတြကို လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ တြဲလုပ္ရပါတယ္။
အဖြဲ႔မွာ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြကို ေစတနာဗလပြနဲ႔ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ အဖဲြ႕သားတခ်ဳိ႔က အိတ္စိုက္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ေပးေနတဲ့ ရံုးခန္းရဲ႕ေနာက္ေဖးေခ်ာင္က ထြက္လာတဲ့  ရနံ႔ေတြက ဟာေနတဲ့ဗိုက္ကို ပိုဆာေစတယ္။ က်က္သြားလို႔ကေတာ့ ညေန၆နာရီလည္းေက်ာ္ေနျပီဆိုေတာ့ အဆြဲပဲ။

ဒါေပမယ့္..ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ.....အိမ္ကိုခ်က္ခ်င္း မျပန္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ကိစၥေလးတခုက ရုတ္တရက္ေပၚလာတယ္။ အို.ျပန္ဆိုေတာ့လည္းျပန္ရမွာေပါ့။ ကမန္းကတမ္းစက္ကိုသိမ္း၊ လုပ္လက္စေတြျဖတ္ျပီး ဘူတာကိုေျပးရတယ္။ ေမွာင္လာေတာ့ အျပင္မွာပိုခ်မ္းတယ္။ စိတ္ကေတာ့ အိမ္ကိုအျမန္ေရာက္ခ်င္ေနျပီ။ ဒီမွာက ေယဘုယ်အားျဖင့္ တိုက်ဳိျမိဳ႔တြင္း ေျမေပၚေျမေအာက္ရထားေတြက တနာရီကီလို ၁၀၀ႏႈန္းနဲ႔ တစ္ဘူတာကို ၂မိနစ္ပဲခုတ္တယ္။ ဘူတာက အိ္မ္အထိကို စုစုေပါင္း (၁၅)ဘူတာဆိုေတာ့ နာရီဝက္ေပါ့။ ခဏေလးပဲခဏေလးပဲ...နာရီဝက္ပါပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ႏွစ္သိမ့္ရင္း ရထားေပၚခုန္တက္လိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ရထားၾကီးက တံခါးၾကီးပိတ္ျပီး ေဝါကနဲေမာင္းခ်လိုက္တာ အရွိန္ေတာင္ေလွ်ာ့တဲ့ အသံမၾကားရေသးဘူး ရုတ္တရက္ ရွဴးကနဲထိုးရပ္သြားပါေလေရာ........

ဘာျဖစ္တာလဲဟင္...ေနာက္နဲ႔ေနာ္....(ဒီက ျပန္ခ်င္သူ )။
သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး ရထားေမာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႔အသံေလးထြက္လာတယ္။

ငလ်င္ေၾကာင့္ရပ္သြားတာပါတဲ့။အင္း.....ျဖစ္ရမယ္။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ။ အလြန္ဆံုးၾကာလွ ၃မိနစ္ေပါ့။ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ။
ဒါေပမယ့္ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ.......ရထားကေရွ႔ဘူတာကိုမေရာက္ခင္ရပ္သြားတာ ဆိုေပမယ့္ ေခါင္းတြဲက ေရွ႔ဘူတာရဲ႔ ပလက္ေဖာင္းကိုမွီေနျပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေခါင္းတြဲကတံခါးကေန ထြက္ခ်င္တဲ့သူမ်ားရွိရင္ ထြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ရထားေျပာင္းစီးႏိုင္ပါတယ္၊ ေစာင့္ႏိုင္တဲ့သူေတြကလည္း ဆက္ေစာင့္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ႔ ေအာ္ပါေလေရာ..နဲနဲေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတယ္။
အင္း......ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း။အခုခ်ိန္ကစျပီး ရထားထဲက လွ်ပ္စစ္မီးေတြကို အႏၱရာယ္ရွိလို႔ ျဖတ္ေတာက္ပါမယ္လို႔ ေအာ္ျပန္ေရာ။ အေျခအေနမေကာင္းဘူး လစ္မွ။ ငလ်င္မွဟုတ္ရဲ႔လားမသိ။ ဗံုးေတြဘာေတြမ်ားလား။ ငါ့ကိုမ်ား လုပ္ၾကံတာလား။ဟိ..ဟိ နာမည္ၾကီးဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ခပ္ေပါေပါေတြးျပီး ေၾကာက္စိတ္ကိုေျဖျပီး ေမွာင္ၾကီးမဲၾကီးထဲမွာ လူအုပ္ၾကီးနဲ႔အတူေရာျပီး ဆင္းလာလိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႔ေတြက လားရာခရီးေရာက္ဖို႔ taxiငွားၾကတယ္။
ကၽြႏု္ပ္္ခမ်ာမွာေတာ့ ေပသီးေခါက္ရသူမို႔ TAXIလည္းမငွားႏိုင္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ စည္းကမ္းမရွိတဲ့ အပ်ဳိမရဲ႕ ေရာင္စံုေခါင္းစည္းၾကိဳး အေထြးလိုက္လိုမ်ဳိး ရႈပ္ေထြးလိမ္ေနတဲ့ တိုက်ဳိျမိဳ႔ရဲ႔ ရထားလမ္းေတြထဲက အတိုဆံုးျဖစ္ႏိုင္မယ့္ ျဖတ္လမ္းေတြကိုေရြးျပီး ရထား၃ဆင့္စီးျပီး ဘူမိနက္သံကို ျပန္လာရပါတယ္။ ရထားခေတြလည္း ၃ဆေလာက္က်ျပီး အခ်ိန္လည္း တနာရီေလာက္ပိုၾကာျပီး လူလည္းမူးေနာက္ျပီး ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဂ်ပန္မွာေနလာတဲ့ ၉ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ တခါမွ အဲသည္လို ရထားလိုင္းအျဖစ္မ်ဳးိနဲ႔ မၾကံဳဖူးခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္မွျဖစ္တတ္ပေလ့။ ကိုယ္နဲ႔က်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္........ကိုယ္နဲ႔က်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္........တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္........
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလး ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရျပီေပါ့။
ဒီတခုကိုေတာ့ ရွိေစေတာ့လို႔ မေျဖႏိုင္တာအမွန္ပဲ။
တိမ္ျပာျပာေန႔တေန႔ ဆန္းေဒးမွာကြယ္ အဆင္မေျပတာေတြခ်ည္းပဲဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

 တိုက်ဳိကေျမေအာက္ရထားလိုင္းျပေျမပံုပါ။ ေျမေပၚလိုင္းမပါေသးဘူးေနာ္။