ျပီးခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔က လိုုအပ္တဲ့ ဂ်ပန္စာအုုပ္ေလးေတြရွိတာနဲ႔ပဲ တိုုက်ဳိ
IKEBUKUROက JUNKUDO ကိုု ဂ်ပန္ဆရာမၾကီးနဲ႔အတူ ေရာက္ခဲ့တယ္။
ဒီမွာဝယ္လိုု႔ရတဲ့ စာအုုပ္လိုုတိုုင္း JUNKUDOမွာပဲ ဝယ္ေလ့ရွိတယ္။
ဝယ္ေနက်မိုု႔ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေနေပမယ့္ သတိထားမိတဲ့အခါက်ေတာ့
စာအုုပ္ဆိုုင္ဆိုုေပမယ့္ စာအုုပ္ဆိုုင္ေကာင္တာက ျမန္မာျပည္က
ဆီဒိုုးနားေကာင္တာနီးနီး ခမ္းနားတယ္။ ေျပာမယံုုမွာျဖစ္မွာစိုုးလိုု႔
ပံုုေလးေတြပါ ပူးတြဲေဖၚျပလိုုက္ပါတယ္။
စာအုုပ္ဆိုုင္ဆိုုေပမယ့္ စာအုုပ္ကုုန္တိုုက္လိုု႔ ေျပာလိုု႔ရတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့
စာအုုပ္စာေပကိုု အဲ့သည့္ေလာက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔
စီးပြားေရးလုုပ္လိုု႔မရႏိုုင္ေသးဘူး။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ စာဖတ္တဲ့သူက
တျပည္လံုုး အတိုုင္းအတာနဲ႔ဆိုု အင္မတန္ နည္းေနေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာေကာင္း
ေပမြန္ဖတ္သူဆိုု ပိုုနည္းေသးတယ္။
လုုပ္တဲ့သူက
ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ႐ံႈးသြားမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ " ေစာက္ရူး။ ဒီေလာက္
ခမ္းခမ္းနားနားၾကီး လုုပ္ျပီး ဟိုုတည္ေထာင္စားလိုုက္ရင္ ျပီးတဲ့ဟာကိုု၊
ဒီမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမ ွ် ဘိရွာေနသူေတြ ေပါမွေပါ" လိုု႔အေျပာခံရမယ္ထင္တယ္။
ဒါကိုုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔တိုုင္းျပည္မွာ ဘာေတြေပါျပီး ဘာေတြရွားေနေသးတယ္ဆိုုတာကိုု ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ သံုုးသပ္မိတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံမွာ
ဘယ္လိုုပဲ ေခတ္မီစက္ပစၥည္းေတြ တိုုးတက္ေနေပမယ့္လည္း စာဖတ္ၾကပါတယ္။
အရင္ကထက္စာရင္ စာအုုပ္နဲ႔စာဖတ္တဲ့ လူဦးေရ ေလ်ာ့နည္းသြားတာပဲရွိတာပါ။
စာအုုပ္အစား i padနဲ႔ဖတ္တယ္။ i phoneနဲ႔ ဖတ္တယ္။ Android phoneနဲ႔ဖတ္တယ္။
Tabletနဲ႔ဖတ္တယ္။ စာဖတ္တာကေတာ့ ဖတ္ေနၾကတာပါပဲ။
ေစာေစာက
စာအုုပ္တိုုက္ၾကီးဟာ အသြင္အျပင္ ခမ္းနားသေလာက္ စာအုုပ္လာဝယ္ၾကတဲ့
ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအမ်ားစုုရဲ႕ အမူအက်င့္ဟာလည္း ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
ကိုုယ့္အရိပ္ကိုုယ္
ျပန္ျမင္ေနရေလာက္ေအာင္ ေျပာင္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကမ္းျပင္မွာ ဘယ္သူမွ
အမႈိက္ခ်ေလ့မရွိဘူး။ မိုုးရြာတဲ့ေန႔ဆိုု စာအုုပ္တိုုက္အေပါက္ဝမွာ ေပးထားတဲ့
ထီးစြပ္အိတ္ထဲကိုု ထီးကိုု ေသေသခ်ာခ်ာထည့္ျပီးမွ အေဆာက္အအံုုအတြင္း
ဝင္ေလ့ရွိတယ္။ မိုုးေရစိုုေနတဲ့ ကိုုယ္ဖိနပ္ေတြကိုုလည္း အေပါက္ဝမွာ
ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာင္ေအာင္သုုတ္ျပီးမွ ဝင္တယ္။
ဒိုု႔မ်ား ျမန္မာေတြ ဘုုရားေပၚတက္၊ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲဝင္ရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္ စည္းကမ္းရွိပါ့မလားမသိဘူး။
ကိုုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုုပ္ကိုု
ျမည္းစမ္းဖတ္ၾကည့္လိုု႔ရေအာင္ စာထိုုင္ဖတ္လိုု႔ရတဲ့ ထိုုင္ခံုုေနရာေလးေတြ
လုုပ္ေပးထားတယ္။ တေနကုုန္ထိုုင္ဖတ္လည္း ရတယ္။ စာအုုပ္တိုုက္ဟာ
သူ႔အထပ္နဲ႔သူ အထပ္အလိုုက္ စာအုုပ္အမ်ုုိးအစားေတြ ခြဲထားျပီး စုုစုုေပါင္း
(၁၁)ထပ္ရွိတယ္။ စာဖတ္သူ၊ စာအုုုုပ္ေရြးသူေတြ အထပ္လိုုက္ရွိၾကေပမယ့္
စာအုုပ္တိုုက္ၾကီးဟာ ဆူညံမေနဘူး။ စာၾကည့္တိုုက္တခုုလိုု တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
ေႏြအခါဆိုု အဲကြန္းနဲ႔ ေဆာင္းအခါဆိုု Heaterနဲ႔။ ဒိုု႔မ်ား ျမန္မာျပည္မွာသာ
အဲ့လိုု တိတ္ဆိတ္လွပစြာ လုုပ္ေပးထားရင္ စာအုုပ္မဝယ္ဘဲ၊ စာမဖတ္ဘဲ
ေခ်ာင္ေတြ ေခ်ာင္ေတြမွာ လာအိပ္ေနလိုုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။
အထပ္(၁၁)ထပ္စလံုုးမွာ
စာအုုပ္ေတြ အျပည့္ရွိေပမယ့္ ေငြရွင္းေကာင္တာက
ေအာက္ထပ္တခုုတည္းမွာပါပဲရွိတယ္။ ကိုုယ္လိုုခ်င္တဲ့စာအုုပ္ရရင္
ေအာက္ဆံုုးထပ္အထိသြားျပီး ေကာင္တာမွာ တန္းစီျပီး ေငြရွင္းရတယ္။
အထပ္တိုုင္းရဲ႕
စာအုုပ္စင္ေတြၾကားမွာလည္း staffေတြ ရွိမေနဘူး။ လြတ္လပ္စြာ
ေရြးခ်ယ္ႏိုုင္တယ္။ CCTVေတာ့ ေနရာတိုုင္းလိုုလိုုမွာ တပ္ထားတယ္။ ဒိုု႔မ်ား
ျမန္မာျပည္မွာဆိုု ကစ္လိုု႔၊ ကဲ့လိုု႔၊ ဗုုန္းလိုု႔ ေကာင္းလိုုက္မယ့္
ျဖစ္ျခင္း။
ထားပါေလ။ ဒါက စကားၾကံဳလိုု႔
စာအုုပ္တိုုက္အေၾကာင္း ေျပာျပတာပါ။ ေျပာခ်င္တာက ဒိုု႔တိုုင္းျပည္မွာ
ကိုုအီစြတ္ Credit မရတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ကိုုအီစြတ္ဆိုုလိုု႔
ကိုုဂဏန္းမ်ဳိးခ်စ္တိုု႔က နားစြင့္ျပီး ရန္ျဖစ္ဖိုု႔ ေထာင္ထ
လာၾကမလားမသိဘူး။ ကၽြႏ္ုုပ္ေျပာတဲ့ ကိုုအီစြတ္က ဘီစီ (BC) 620ခန္႔က
ေမြးျပီး BC (560) ေလာက္မွာ အသတ္ခံလိုုက္ရတဲ့ အာဖရိကလူမည္း ေငြဝယ္ကၽြန္
ကိုုအီစြတ္ ( Mr Aesop) ပါ။
အဲ့သည့္ေန႔က ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔
၂ေယာက္သား ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ စာအုုပ္တန္းေတြၾကားမွာ
လွည့္လည္ရင္း ဟိုုစာအုုပ္ ေကာက္ကိုုင္၊ ဒီစာအုုပ္ေကာက္လွန္ေပါ့။
ဒီမွာတင္ပဲ ဆရာမက ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု ဂ်ပန္လိုုေရးထားတဲ့ အီစြပ္ပံုုျပင္မ်ား
စာအုုပ္ျပလာတယ္။ နင္ဖတ္ဖူးလားတဲ့။
မဲ့ျပံဳးေလးေတာင္
ျပံဳးလိုုက္မိေသးတယ္။ " ဂ်ပန္လိုုမဟုုတ္ေပမယ့္ ငါေလးတန္းေလာက္ကတည္းက
ျမန္မာလိုု ဖတ္ဖူးတယ္လိုု႔ " ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ျပန္ေျဖလိုုက္တယ္။ တကယ္ပဲ
အေဖ ေျမနီကုုန္းညေစ်း စာအုုပ္အေဟာင္းတန္းက ဝယ္ေပးထားလိုု႔
အီစြတ္ပံုုျပင္မ်ား စာအုုပ္ဟာ ကၽြႏ္ုုပ္အတြက္ အိပ္ယာဝင္ပံုုျပင္၊
မိုုးရြာတဲ့ေန႔ အေမရွိလိုု႔ လမ္းမေပၚထြက္ မိုုးေရမခ်ဳိးရတဲ့ေန႔ေတြဆိုု
စိတ္အဆာေျပ အိမ္ထဲမွာပဲ ဖတ္ရတဲ့ လက္စြဲေတာ္စာအုုပ္ပါ။
စာအုုပ္အသြင္အျပင္က
ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ျဖစ္ေနျပီ။ ပံုုျပင္တိုုင္းရဲ႕ေရွ႔မွာ ပံုုျပင္တပုုဒ္ဆီရဲ႕
အနွစ္သာရကိုု High Lightလုုပ္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာေလးေတြ ပါတယ္။ ဥပမာ Only One
but a Lion ဆိုုတာမ်ဳိးေပါ့။
ပံုုျပင္တပုဒ္အတြက္ ဇတ္ဝင္ခန္းပံုု တပံုုပါတယ္။ ပံုေတြဟာလံုးဟာ အျဖဴအမဲနဲ႔။ ကေလးေတြ ဖတ္ခ်င္စရာ စိတ္ဝင္စားစရာ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။
အခုုေနာက္ပိုုင္းထုုတ္တဲ့ ေဆးေရာင္စံုအရုုပ္ကေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႔ စာအုုပ္ပံုုစံမ်ဳိး မဟုုတ္ဘူး။
ကၽြႏ္ုုပ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုု
" တေကာင္တည္းပဲ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့" တိုု႔၊ ေျမေခြး စပ်စ္သီးခ်ဥ္တာတိုု႔၊
ေျမေခြးနဲ႔ ႏွင္းဆီပင္ရန္ျဖစ္တာတိုု႔၊ ေျမေခြးနဲ႔ မိတ္ေဆြေယာင္ေဆာင္တဲ့
လယ္သမားတိုု႔၊ ေျမေခြးအျမီးျပတ္တိုု႔၊ ျခေသၤ့နဲ႔လူသား၊ ေရတြင္းတဲ့
ျပဳတ္က်တဲ့ ဆိတ္ငယ္နဲ႔ စကားမ်ားတဲ့ ေျမေခြး စသျဖင့္ စသျဖင့္ အမ်ားၾကီး
မွတ္မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြႏ္ုုပ္တသက္တာ ျမန္မာျပည္က ျပဌာန္းစာအုုပ္မွာ သင္ခဲ့ရတဲ့
"
ယုုန္နဲ႔လိပ္ " ဆိုုတာဟာ ျမန္မာ့ရိုုးရာ ပံုုျပင္လိုုလိုု
ဘာလိုုလိုုေပါ့ေနာ္။ ဆယ္တန္းမွာဆိုု အဂၤလိပ္လိုုသင္ရေပမယ့္
ပံုုျပင္ပိုုင္ရွင္ကိုု ေဖၚျပျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။
သားေတြေခၚျပီး
ထင္းစည္းခ်ဳိးခိုုင္းတဲ့ စည္းလံုုးျခင္း ဥပမာေပး ပံုုျပင္ဟာလည္း
ငယ္ကတည္းက ရိုုက္သြင္းျခင္းခံထားရေတာ့ စိတ္ထဲမယ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔
ဒိုု႔ဘိုုးဘြားပိုုင္ေပါ့ေနာ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက သရုပ္ေဖၚပံုမွာဆို ဘၾကီးက
ထြင္းကြင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ ထင္းစည္းၾကီးကို ကိုင္လို႔ေလ။
" ပုုရြက္ဆိတ္နဲ႔ႏွံေကာင္ "ဆိုုလည္း ျပဌာန္းစာအုုပ္ထဲက ပံုုျပင္ဆိုုေတာ့ ဒိုု႔မ်ားပိုုင္ပဲ ထင္ၾကတာေပါ့ေနာ္။
"
ျခေသၤ့ၾကီးကိုု ၾကြက္ကေလးက ပိုုက္ၾကိဳးေတြျဖတ္ျပီး ကယ္ေပးလိုုက္တဲ့
ပံုုျပင္ကိုုလည္း ကိုုအီစြတ္ပံုုပါလိုု႔ ျပဌာန္းစာအုုပ္ထဲမွာ
ထည့္မေရးထားဘူး။
ေန႔စဥ္ ေရႊဥတလံုုး ဥေပးတဲ့ ငန္းၾကီးကိုု သတ္လိုုက္တဲ့ ေလာကၾကီးေသာငန္းရွင္ဟာလည္း ဒိုု႔ျမန္မာ လယ္သမားၾကီးပဲလိုု႔ ထင္ခဲ့တယ္။
ေဒါင္းေယာင္ေသာ က်ီးကိုုလည္း ကိုုယ့္တိုုင္းျပည္က ေဒါင္းနဲ႔ ကိုုယ့္တိုုင္းျပည္က က်ီးတိုု႔ရဲ႕ Problemလိုု႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။
ႏႈတ္မေစာင့္ေသာ လိပ္ဟာလည္း မိတၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္က လိပ္လိုု႔ပဲ ထင္ခဲ့မိတာေပါ့။
အထက္က
ကၽြႏ္ုုပ္ေဖၚျပတဲ့ ပံုုျပင္ေတြဟာလံုုးဟာ ကၽြႏ္ုုပ္သင္ခဲ့ရတဲ့
ေက်ာင္းသံုုးျပဌာန္းစာအုုပ္က ပံုုျပင္ေတြပါ။ တနည္းေျပာရရင္
အီစြတ္ပံုုျပင္ေတြပါ။
" က်ား က်ား မီးယပ္ " ဆိုုတဲ့
စကားပံုုဟာလည္း အီစြတ္ပံုုျပင္က ျဖစ္လာပါလားဆိုုတာ အဲ့ေန႔က ဂ်ပန္မၾကီးျပတဲ့
အီစြတ္စာအုုပ္က်မွ ဇါတ္ရည္လည္ေတာ့တယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္က ဦးေနဝင္းလက္ထက္ရဲ႕
ျပဌာန္းစာအုုပ္ကိုု သင္ခဲ့ရတာဆိုုေတာ့ အဲ့တုုန္းက ျပဌာန္းစာအုုပ္ေရးတဲ့
ပုုဂိၢဳလ္ၾကီးမ်ားဟာ ဘာျဖစ္လိုု႔ " အီစြတ္ပံုုျပင္မ်ားမွ" တိုု႔၊ Story
teller by Aesopတိုု႔ ဆိုုျပီး Creditမေပးခဲ့ၾကတာလဲ မသိဘူးေနာ္။
ဦးေနဝင္းကိုု
ေၾကာက္လိုု႔လား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ပိုုင္ရွင္က ေငြဝယ္ကၽြန္မိုု႔လိုု႔
အေရးမထားတာပဲလား၊ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြ အမွတ္မွားတာေတာ့
မေကာင္းဘူးထင္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္လိုုက္တဲ့အခါ စစ္မွန္တဲ့
ဗဟုုသုုတကိုုပဲ ရေစခ်င္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမယ္ သိပ္ဘဝင္မက်လွဘူး။
ကိုုယ့္ဟာမဟုုတ္လည္း မဟုုတ္ဘူးေပါ့။
ေရးလက္စနဲ႔
အီစြတ္ဆိုုသူ ေငြဝယ္ကၽြန္ အေၾကာင္းကိုုပါ တခါတည္း ဆက္ေရးလိုုက္ပါ့မယ္။
အီစြတ္ဟာ အင္မတန္မွ ထိမိျပီး အဓိပၺါယ္ရွိလွတဲ့ ပံုုျပင္မ်ားစြာကိုု
ကၽြန္ဘဝတေလ ွ်ာက္လံုုးမွာ ေျပာခဲ့ျပီး၊ သူေျပာခဲ့သမ ွ် ပံုုျပင္ေတြဟာလည္း
ဓါးသြားလိုု ထက္လြန္းတာေၾကာင့္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ကမာၻတဝွမ္း
သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူသားတိုု႔ရဲ႕ ဘဝအစိတ္အပိုုင္းေတြ၊
ခံစားခ်က္ႏွလံုုးသားေတြဟာ သူ႔ပံုျပင္ဓါးခ်က္မ်ားနဲ႔ မကင္းၾကပါဘူး။
ဘယ္ေလာက္မ်ား
ထက္လိုုက္လဲဆိုုရင္ သူ႔ပံုုျပင္ဓါးခ်က္နဲ႔ပဲ သူဟာ အဆံုုးစီရင္ျခင္း
ခံလိုုက္ရတယ္။ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာ လူတခ်ဳိ႕
သက္ဝင္ယံုုၾကည္ၾကတုုန္းျဖစ္တဲ့ နတ္ဘုုရားမ၊ နတ္ဘုုရားထီးတိုု႔ကိုု
အီစြတ္လိုု ေငြဝယ္ကၽြန္တေယာက္ကေတာ့ ဘီစီေခတ္ကတည္းက အယံုုအၾကည္မရွိတာေၾကာင့္
ပံုုျပင္ေလး တပံုုေျပာျပခဲ့တယ္။
အဲ့သည့္ပံုုျပင္ေၾကာင့္
သူအသတ္ခံရတယ္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဂရိျပည္အလယ္ပိုင္းမွာရွိခဲ့တဲ့
ဒယ္လဖိုင္( Delphi) ျမိဳ႕ရဲ႕ ဒယ္လဖိုင္နတ္ကြန္းမွာ
အပိုလိုနတ္သားဝင္တယ္ဆိုျပီး ေဗဒင္လာေမးတဲ့သူေတြကို နတ္ပူးျပီး မပီမသ
ဗလံုးပေထြး အသံေတြနဲ႔ ေျပာေလ့ေဟာေလ့ရွိတဲ့ နတ္ဖုရားမဆိုတာရွိတယ္။
အဲ့သည့္နတ္ဖုရားမရဲ႕
စကားေတြကို နတ္ဆရာေတြက အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေပးၾကတယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့
ဟုတ္ေနတာေပါ့ေလ။ ဒါကို အီစြတ္က အယံုအၾကည္မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ
ပံုျပင္တပုဒ္ကို ထိုလူတန္းစားျပန္ၾကားတဲ့အထိ ထိမိစြာ ေျပာခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကို အဲ့သည့္နတ္ကြန္းရွိတဲ့ေနရာ ျမင့္မားတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုုကေန တြန္းခ်ျပီး အဆံုုးစီရင္ခဲ့ၾကတယ္။
(ဒါကေတာ့ Delphi နတ္ကြန္းပံုပါ)
သူေျပာတဲ့ ပံုုျပင္က ........
ေက်ာက္နံရံ
ကမ္းပါးျမင့္တခုုကေန ပင္လယ္ထဲကိုု လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ခ၇ီးသြားတစ္စုုဟာ
ဟိုုးခပ္ပ်ပ်မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အရာတခုုကိုု ၾကည့္ျပီး
သေဘၤာၾကီးတစီးျဖစ္လိမ့္မယ္လိုု႔ ယူဆၾကတယ္။ ကမ္းဘက္အေတာ္နီးလာေတာ့
သေဘာၤမျဖစ္ႏိုုင္ ေလွတစီးသာျဖစ္လိမ့္လိုု႔ ထင္ၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုုး
တကယ္အနီးေရာက္လိုု႔ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရတဲ့အခါက်မွ ထင္းစည္းတစည္းသာ
ျဖစ္ေနတာကိုု ေတြ႔ရတယ္တဲ့။
ဒီပံုုျပင္ကိုု ၾကားလိုုက္ရတဲ့
ဒယ္လဖိုုင္နတ္ဆရာအဖိုု႔ " ခင္ဗ်ားတိုု႔ဟာ အေဝးကၾကည့္ေတာ့သာ
ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ၾကည္ညိဳစရာလိုုလိုုပဲ၊ တကယ္အနီးကပ္ေပါင္းၾကည့္ေတာ့မွ
အလကားလူေတြမွန္းသိရတယ္" လိုု႔ အေျပာခံလိုုက္ရသလိုုျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အဲ့သည့္ေခတ္က
လူေတြရဲ႕ ပူေဇာ္ပသျခင္းကိုု ခံေနရသူမ်ားဟာ လူ႔အလႊာရဲ႕
ေအာက္ဆံုုးအနိမ့္ဆံုုး ေငြဝယ္ကၽြန္တေယာက္ရဲ႕ ထက္ျမက္လွတဲ့
ထိုုးႏွက္ခ်က္ကိုု ကာကြယ္ဖိုု႔ရာ ပံုုျပင္ပိုုင္ရွင္ကိုု
အဆံုုးစီရင္ရံုုမွတပါး အျခားအရည္အခ်င္းမ်ား မရွိပါေသာေၾကာင့္
ေတြးေခၚပညာရွင္တဦး ေလာကၾကီးမွာ အခ်ိန္မတန္ဘဲ ဆံုုးရႈံးခဲ့ရတယ္။
ေလာကၾကီးမွာ
ဘယ္ေခတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူလိမ္ေတြဟာ အမွန္တရားနဲ႔ ထိေတြ႔တဲ့အခါ
တီဆားနဲ႔တိုု႔သလိုုပဲ အမွန္တရားပမာဏ နည္းတာမ်ားတာ အပထား၊ အမွန္တရားဆိုုတဲ့
ဆားပြင့္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားဟာ တပြင့္ဆိုု ဆိုုသေလာက္ လိမ္ေကာက္သူ
တီေကာင္အဖိုု႔ေတာ့ ငရဲမီးပါပဲလားလိုု႔ ေတြးမိတယ္။ ဒိုု႔ကေလးေတြလည္း
ငယ္ကတည္းက အလိမ္မခံခဲ့ရဘူးလိုု႔ ကပ္သပ္ေျပာလိုု႔ရေပမယ့္ အမွန္နဲ႔ေတာ့
ေဝးခဲ့ၾကတယ္ဆိုုတာကိုု ေတြးမိရင္း..........။ ငါသာ ကိုအီစြတ္ဆိုရင္ေတာ့
ကရက္ဒစ္မေပးရင္ စိတ္ဆိုးမွာပဲလို႔။
နႏၵာ
