ဂ်ပန္မွာ (၅)

 ဂ်ပန္ျပည္ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုဟာ “ေပါက္တဲ့နဖူး မထူး” လို႔ပဲေျပာေျပာ၊ “ငုတ္မိသဲတိုင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္” လို႔ပဲဆိုဆို ကိုယ့္အရင္းျပန္ရေရးအတြက္ ေရကုန္ေရခမ္း ၾကိဳးစားၾကတာမ်ားပါတယ္။ ၾကိဳးစားတဲ့ အတိုင္း ေအာင္ျမင္သူေတြလည္းရွိသလို ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပန္ေျပးၾကတဲ့လူေတြလည္း ဂ်ပန္ေခတ္ေကာင္းစဥ္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲလိုျပန္ေျပးတဲ့ အထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ယေန႔ေခတ္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီး တေယာက္ေတာင္ ပါေသးတယ္။
 

အထက္က စာေတြမွာ ေရးခဲ့တာကို ျပန္ေကာက္ျပီး Training Visaနဲ႔ လာခဲ့သူေတြရဲ႕ စက္ရံုအလုပ္ လုပ္ငန္းခြင္ကိုပဲ အဓိကထားျပီးေျပာၾကပါစို႔။

ဂ်ပန္မွာ စက္ရံုအလုပ္ လုပ္သူေတြဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ မနက္(၉)နာရီမွာ အလုပ္ဝင္ျပီး ေန႔လည္(၁၂)မွာ ထမင္းစားခ်ိန္နားပါတယ္။ ေနာက္ ေန႔လည္(၁)နာရီမွာ ျပန္စျပီး ညေန(၃)နာရီမွာ တၾကိမ္(၁၅)မိနစ္ခန္႔ နားပါတယ္။ ညေန(၃)နာရီေက်ာ္ကေန ညေန (၅)နာရီ(သို႔မဟုတ္)(၆)နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ စက္ရံုက လူၾကီးပိုင္းေတြကေတာ့ မနက္ဆို (၈)နာရီေလာက္လာျပီး ညေန (၇)နာရီ (၈)နာရီေလာက္မွ အလုပ္သိမ္းတတ္ၾကပါတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားမိတ္ေဆြတေယာက္ဆိုရင္ Training Visaနဲ႔လာျပီး ဂ်ပန္က ေတာကိုေရာက္သြားပါတယ္။ သူကေတာ့ စက္ရံုမွာ မဟုတ္ဘဲ Recycle ႏြားစာထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မွာ အလုပ္ရပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာ (TATAMI) （畳）လို႔ ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္ရိုးရာ ေကာက္ရိုးဖ်ာေတြရွိပါတယ္။ အဲသည့္ေကာက္ရိုးဖ်ားေတြထဲက မသံုးေတာ့လို႔ အမွႈိက္အျဖစ္နဲ႔ ပစ္လိုက္တဲ့ ဖ်ာေတြကို တစစီ ျပန္လည္ဖ်က္ဆီးျပီး ႏြားစာအဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ Recycleျပန္လုပ္ပါတယ္။ 

ထိုမိတ္ေဆြေျပာပံုအရဆိုရင္ ဖ်ာေတြကို တစစီမႊာထုတ္ရတဲ့အတြက္ ေကာက္ရိုးဖ်ာကထြက္တဲ့ အမွႈိက္နဲ႔ဖုန္ေတြဟာ တံေတြးေထြးလိုက္တုိင္း၊သလိပ္ခတ္လိုက္တိုင္း ျပန္မၾကည့္ရဲဘူးတဲ့။ ဘယ္လိုပင္ မ်က္ႏွာဖံုး (Mask)တပ္ထားေပမယ့္လည္း မ်က္စိေတြ၊ နားေတြ၊ႏွာေခါင္းထဲေတြကို ဖ်ာမႈန္ေတြကဝင္တာပဲတဲ့။မရိုမေသ အေလးအခင္းသြားရင္ေတာင္ ၾကမ္းရွလွပါသတဲ့။ လုပ္ရေတာ့လည္း ေနပူထဲမွာ။ ၾကာရင္ ဘုန္းၾကီးစားသြားမယ္ဆိုျပီး  ျမိဳ႕ကိုထြက္ေျပး၊ Over stay လုပ္ျပီး ပန္းကန္ေဆးေတာ့တာပါပဲ။ ဂ်ပန္ စာ၊ စကားမတတ္ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲေပါ့ေလ။

ကၽြႏ္ုပ္ေရာက္ခါစကလည္း အိမ္က အကိုေတာ္က သြင္းေပးလို႔ စက္ရံုအလုပ္လုပ္ဖူးပါတယ္။ ေျပာရရင္ အကိုေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္  အဲသည့္စက္ရံုပိုင္ရွင္က ဂ်ပန္ေရာက္ခါစ ကၽြႏ္ုပ္ကို နဲနဲေလးမွ အလုပ္ခန္႔ခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္အကိုက အဲသည့္စက္ရံုမွာ မနက္(၈)နာရီ ညေန(၇)နာရီ ဆင္းရတဲ့ အဆင့္ျဖစ္ေနလို႔သာ ကၽြႏ္ုပ္ကို မခန္႔ရင္ အကိုနဲ႔မ်က္ႏွာ ပ်က္ရမွာစိုးလို႔သာ မလႊဲသာလို႔ ခန္႔လိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ လစာအေနနဲ႔ကေတာ့ အဲသည့္တုန္းက အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ တနာရီယန္း(၈၀၀)ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ယန္း၇၅၀နဲ႔ စခဲ့ရပါတယ္။ 

သူတို႔က ကၽြႏ္ုပ္အကိုကို ေျပာတယ္ “ခင္ဗ်ားလည္း ဒီအလုပ္ကို သိေနတာပဲတဲ့။ ဒီအလုပ္ဆိုတာက ဂ်ပန္စာမတတ္ရင္ အေလးအပင္မတဲ့အလုပ္ပဲ ရွိတာေလတဲ့။ ခင္ဗ်ား ညီမက ဂ်ပန္စာလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ တတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ လူေကာင္ေလးကလည္း ေသးေသးေလး၊ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေနရာသြားသံုးရမလဲ” တဲ့။ သူတို႔ တြက္ျပတာလည္း မမွားပါဘူးေလ။ ကိုယ့္မွာက အားနည္းခ်က္ေတြနဲ႔ကိုး။ အကိုကေတာ့ တျခားအလုပ္ ရွာပါဦးလားဆိုေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ ရတယ္၊ ကိစၥမရွိဘူး ဒီအလုပ္ကို ရေအာင္ကို လုပ္ျပမယ္ဆိုျပီး ယန္း(၇၅၀)ကို သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။

စက္ရံုက ဂ်ပန္ရိုးရာအစားအစာျဖစ္တဲ့ အခ်ဥ္(ခ်ဥ္ဖတ္)အမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္တဲ့ စက္ရံုပါ။ ပထမဦးဆံုး အလုပ္ဆင္းတဲ့ေန႔မွာပဲ သူေဌးကေတာ္က ကၽြႏ္ုပ္ကို စက္ရံုတခုလံုးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ကၽြႏ္ုပ္အကိုရဲ႕ ညီမ ပါဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္က အဲ့ဒါကို သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ သူေဌးကေတာ္ကို မတတ္တတတ္ဂ်ပန္စကားနဲ႔ပဲ သူတို႔နားလည္ေအာင္ေျပာလိုက္တယ္။ “ငါ့ကို ငါ့အကိုမ်က္ႏွာေၾကာင့္ဆိုျပီး အလုပ္မွာ ငဲ့ေနတာမ်ဳိးကို ငါမလိုခ်င္ပါဘူးလို႔၊ ငါ့ကို အားလံုးနဲ႔တန္းတူထားပါလို႔” ေျပာေတာ့ သူတို႔က ျပံဳးတယ္။ အဲသည့္အခ်ိန္က ဘာလို႔ျပံဳးမွန္း ကၽြႏ္ုပ္မသိခဲ့ဘူး။

အဲသည့္ေနာက္ေတာ့ သူေဌးကေတာ္က ကၽြႏ္ုပ္ကို ပထမဦးဆံုး ေခၚသြားတဲ့ေနရာကေတာ့ စက္ရံုရဲ႕ အေနာက္ဖက္ ခပ္က်က်ေနရာမွာရွိတဲ့ အလုပ္သမားသံုး အိမ္သာကိုပါပဲ။ သူက“ဒါကေတာ့ အိမ္သာပဲ၊ ဂ်ပန္လို ဘယ္လိုေခၚလဲ နင္သိတယ္ မဟုတ္လား”တဲ့၊ ကၽြႏ္ုပ္က ေခါင္းျငိမ့္ျပေတာ့ “ ဂ်ပန္မွာ ကိုယ့္အထက္လူၾကီးက ေမးရင္ေန အသံထြက္ျပီး ေျဖရတယ္” လို႔ေျပာတယ္။ “ဟိုက္” ပထမဦးဆံုး ကၽြႏ္ုပ္ဆီက ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ ျမန္မာလို “ဟုတ္ကဲ့” ဆိုပါေတာ့။

ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ သူေဌးကေတာ္က အိမ္သာသံုး သန္႔ရွင္းေရး တန္ဆာပလာေတြကို တမ်ဳိးျပီးတမ်ဳိး သံုးနည္းေတြျပျပီးေတာ့ အိမ္သာတခုလံုးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဆးျပပါေတာ့တယ္။ အားလံုးစိတ္တိုင္းက် ေဆးျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ “ေနာက္အပါတ္ ဒီအခ်ိန္က နင့္အလွည့္”တဲ့။ စက္ရံုမွာ ငါကစျပီးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြအကုန္လံုး အလွည့္က်ေဆးၾကတယ္” တဲ့ေလ။ ရင္ထဲမွာ “ဒိန္း” ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ အသက္ရွဴလည္း ၃စကၠန္႔ေလာက္ရပ္သြားတယ္။ တကုိယ္လံုးက ေတာင့္သြားတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ထံက ဘာသံမွ ထြက္မလာေတာ့ “ငါေျပာတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို နင္နားလည္ရဲ႕လား၊ နင့္အကိုကို ဘာသာျပန္ခိုင္းရမလား” လို႔ ေမးလာတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္က နားလည္တဲ့အေၾကာင္း ဘာသာျပန္ရန္မလိုေၾကာင္းကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ေျပာျပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒုတိယအၾကိမ္ “ဟိုက္” လုိက္ရပါတယ္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ မုန္လာဥနီခြာတဲ့ ေနရာဆီေခၚသြားတယ္။ သန္မာေတာင့္တင္းတဲ့ ဂ်ပန္အဖြားၾကီးေတြ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ မုန္လာဥပံုၾကီးကို ဝိုင္းျပီး အခြံအေခ်ာသတ္ေနၾကတယ္။ မုန္လာဥပံုၾကီးရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ ရပ္ေနတဲ့သူဆို တေယာက္နဲ႔တေယာက္မျမင္ရဘူး။ အပံုက အဲေလာက္ၾကီးတယ္။ စက္နဲ႔ အခြံႏႊာျပီးက်လာတဲ့ မုန္လာဥနီေတြကို အခုလို အလယ္မွာပံုျပီး စက္နဲ႔ႏႊာလို႔မရတဲ့ အခြံအကတ္အသပ္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ဝုိင္းျပီး အေခ်ာသတ္ၾကရတယ္။

၁၀ ေပပတ္လည္ ေရခဲခန္းေတြထဲက ထုတ္လာတဲ့ မုန္႔လာဥနီေတြဟာ ေရခဲတံုးေတြလိုပဲ ေအးစက္ျပီး ေလးေနတာပဲ။ အဝတ္လက္အိတ္ ဝတ္ထားတယ္ဆိုေပမယ့္ ၁၀လံုးေလာက္ႏႊာျပီးရင္ လက္အိတ္တခုလံုးက ရႊဲစိုေအးစက္ေနျပီ။ ဗယ္လက္နဲ႔ မုန္လာဥနီကို ပက္လက္အေနအထား ဆုပ္ကိုင္ျပီးေတာ့ ညာလက္ကေန အခြံသင္ရတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မျမင္ရတဲ့ မုန္လာဥပံုဟာ တအိအိျပိဳဆင္းျပီး အပံုေအာက္က ၾကမ္းျပင္ကို ေဆးေၾကာျပီးတဲ့အထိ တေနကုန္အခြံလိုက္ရတယ္။ 

မနက္(၉)နာရီကေန ေန႔လည္(၁၂)နာရီအထိ ေျခစံုရပ္ျပီး ေအးစက္မာေက်ာလွတဲ့ မုန္လာဥေတြကို သူတို႔နည္းတူ လိုက္ႏႊာရတယ္။ ေန႔လည္(၁၁)နာရီေလာက္အေရာက္မွာေတာ့ ေျခေထာက္ေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။ ဗယ္လက္က မုန္လာဥတလံုး ကိုင္ရဖို႔ကို အရမ္းေၾကာက္ေနျပီ။ လက္ႏွစ္စလံုးက လက္ေမာင္းရင္းကေန ကိုက္ခဲလာတယ္။ လက္ကို ေျမွာက္မထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဖြားၾကီးေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔က ေအးေဆးပဲ။ စကားေျပာေတာင္ မပ်က္ၾကဘူး။ အဲသည့္ အခ်ိန္မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵကို ေျပာပါဆိုရင္ ကၽြႏ္ုပ္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပံုမွန္အေနအထား တြဲေလာင္းခ်ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာမိမလားမသိဘူး။

ကၽြႏု္ပ္အေျခအေနကို တခ်ိန္လံုး အကဲခတ္ေနၾကတဲ့ အဖြားၾကီးေတြက သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဂ်ပန္လိုေျပာလိုက္၊ ျပံဳးလိုက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ကၽြႏ္ုပ္ကိုလည္း ေျပာေသးတယ္ နင္မတတ္ႏိုင္ရင္ မႏိုင္မနင္းေတြ မလုပ္နဲ႔ေလတဲ့။ သူေဌးကေတာ္ကို ေခၚေပးရမလားတဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ကၽြႏ္ုပ္ကို အထင္ေသးစြာနဲ႔ သေရာ္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြ အတိုင္းသားေပၚေနတယ္။ သူတို႔ ေမးေငါ့တာခံလိုက္ရေတာ့ ရုတ္တရက္ေတာ့ ေသြးဆူသြားတယ္။ “ရတယ္ ေန႔လည္(၁၂)နာရီအထိ ငါလုပ္ႏိုင္တယ္” လို႔ ရွိသမွ်အင္အားေတြကို စုျပီးျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းစားျပီးေတာ့ ထပ္ခြာ၊ ေနာက္ ၂နာ၇ီ၊ (၁၅)မိနစ္နား ေနာက္(၂)နာရီထပ္ခြာ၊ ညေန(၅)နာရီထိုးေတာ့ အဖြားၾကီးေတြနဲ႔အတူ ၾကမ္းျပင္ကို ေရပိုက္နဲ႔ထိုးေဆး၊ တံျမက္စည္းလွည္းျပီး ညေန(၅)နာရီခြဲမွာ Time Cardရိုက္ရတယ္။ ျပန္လာေတာ့ အဲသည့္ေန႔က တကိုယ္လံုးနာက်င္ကိုက္ခဲျပီး ဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။

ေနာက္ေန႔ မနက္မိုးလင္းလို႔ စက္ရံုေရွ႔ေရာက္ေတာ့ အဖြားၾကီးေတြက “နင္လာႏိုင္ေသးတယ္ ဟုတ္လား” တဲ့။ ကၽြႏ္ုပ္ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း “မုန္လာဥဆိုတာ သက္မဲ့၊ ငါက သက္ရွိ” လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးလိုက္တယ္။ ဒီအဖြားၾကီးေတြေတာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ငါက ဘာလို႔ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲဆိုတဲ့ မခံခ်င္စိတ္ကို ေမြးလိုက္တယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ (၁)လတိတိ မုန္လာဥနဲ႔စစ္ခင္းရတယ္။ မုန္လာဥေတြကို ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ သူေဌးကေတာ္ကျပံဳးျပီး ေနာက္တေနရာကို ေခၚသြားတယ္။ တစ္ထုတ္ကို (၁)ကီလိုေလးတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့အခ်ဥ္ထုတ္အိတ္ေတြကို ပိတ္ရတဲ့စက္ သံုးပံုသံုးနည္းကို သင္ေပးျပီး စက္နဲ႔အိတ္ပိတ္ခိုင္းတယ္။ စက္ကသူတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတိုင္းဆို တခါပိတ္ရင္ ၃ အိတ္ဝင္တယ္။ အိတ္တခါ ပိတ္လိုက္တိုင္း စက္အဖံုးကို ဆြဲခ်ဖို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အသားကုန္ေျမွာက္ျပီး စက္အဖံုးကို ဆြဲခ်ရတယ္။ တေန႔ကို အထုတ္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီျပီး ပိတ္ရတဲ့ အတြက္ တေန႔ကို လက္ေျမွာက္လိုက္ခ်လိုက္ အခါ ၃၀၀ ေလာက္လုပ္ရတယ္။

အဲဒါကို ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ အရမ္းဒုကၡေရာက္ရတာက ကိုယ္ပိတ္မယ့္ အထုတ္ေတြကို ေလးေထာင့္ဇကာထဲမွာ တခါထည့္ရင္ ၁၆ထုတ္ထည့္ျပီး ကိုယ္ပိတ္မယ့္ေနရာကို ယူလာရတာပဲ။ အဲသည့္(၁၆)ကီလိုကို ကၽြႏ္ုပ္ဘယ္လိုမွ မ,မႏိုင္ဘူးေလ။ သူတို႔ကို ၈ ကီလိုေလာက္ခြဲျပီး မလို႔ရမလားေမးေတာ့ အလုပ္ဘယ္လို တြင္က်ယ္ေတာ့မွာလဲလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ သူတို႔မ်က္လံုးေတြက မလုပ္ႏိုင္ရင္လည္း ထြက္ဟာ၊ စက္ရံုမွာ လာရႈပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို အသံမဲ့ေျပာေနသလိုပဲ။ တခါသယ္ရင္(၁၆)ကီလိုနဲ႔ တေန႔ကို အေခါက္(၆၀)ေလာက္ ကၽြႏ္ုပ္သယ္ရတယ္။ မခံခ်င္စိတ္ကို အားအျဖစ္ ေမြးျပီး ကၽြႏ္ုပ္သယ္ခဲ့တယ္။ ရေအာင္ကို ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ သယ္တယ္။

ေနာက္ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ တခါပိတ္ရင္ ၃ထုတ္ေနရာမွာ ၄ ထုတ္စီျပီးပိတ္တယ္။ သူေဌးကေတာ္က အဲလို လုပ္ရင္ တခါတခါက်ရင္ အိတ္ေတြက ေသခ်ာမပိတ္ေတာ့ဘူးလို႔ လာေျပာတယ္။ “ အကယ္၍ ငါ ၄ ထုတ္စီလို႔ အဖံုးမလံုဘူးလို႔ customer ကေျပာလာရင္ ငါ အလုပ္ထြက္မယ္”လို႔ အလုပ္နဲ႔ရင္းျပီး အာမခံေပးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္လက္ေျမွာက္ရတဲ့ အခ်ိန္သက္သာသြားသလို အထုတ္ေတြ ျမန္ျမန္က်တဲ့အတြက္ တခါသယ္ရင္ ၁၆ထုတ္မသယ္ဘဲ ၁၀ ထုတ္သယ္လည္း အလုပ္ျပီးခ်ိန္က အတူတူပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ ဘာမွ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘယ္ရမလဲ…ျမန္မာ ပဲဟာ။

အမွန္ေတာ့ သူတို႔က ကၽြႏ္ုပ္ကို လူပံုၾကည့္ျပီး အထင္ေသးတာနဲ႔ သူတို႔စက္ရံုမွာ မလုပ္ေစခ်င္တာနဲ႔ တမင္ ညွဥ္းတာလည္းပါပါတယ္။ စက္ရံုရဲ႕ ေနရာအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ကၽြႏ္ုပ္ကို နည္းမ်ဳိးစံု ပံုစံေပးျပီးေနာက္မွာေတာ့ (၆)လအၾကာမွာ ကၽြႏ္ုပ္ယန္း(၈၀၀)ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ ၆လ အၾကာမွာေတာ့ ယန္း (၈၅၀)ျဖစ္သြားတယ္။ စက္ရံုမွာ တႏွစ္ခြဲ အၾကာမွာေတာ့ ယန္း(၉၀၀)ျဖစ္သြားတယ္။ (၂)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ယန္း(၉၅၀)ျဖစ္သြားတယ္။ အဲသည့္စက္ရံုက အမ်ဳိးသမီးထဲမွာ အျမင့္ဆံုးလစာျဖစ္သြားတယ္။

အဲသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ သူေဌးကေတာ္ရဲ႕ ပါးစပ္က တေန႔ကို “နံသာစံ” “ံ နံသာစံ”ဆိုတာကို ၁၀ေခါက္ေလာက္ မေခၚရရင္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေရာက္ခါစက ကၽြႏ္ုပ္ကို အႏိုင္က်င္ခဲ့တဲ့သူေတြကို ျပန္ျပီး ပညာျပျခင္း၊ အိမ္သာမေဆးရေရး တိုက္ပြဲဝင္ျခင္း၊ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူတို႔ကို ျမန္မာစကားသင္ၾကားျခင္း၊ အလုပ္လုပ္ေနရင္း သီခ်င္းဆိုျခင္း၊ ဖြင့္ထားတဲ့ ေရဒီယိုအစီအစဥ္ မၾကိဳက္လို႔ ခဏခဏေျပာင္းျခင္း စတဲ့ လူပါးဝလို႔ရတဲ့ ကိစၥမွန္သမွ်ကို အတိုးခ်ျပီး လူပါးဝပါေတာ့တယ္။ 

ျမန္မာမိန္းကေလးကို ပထမဦးဆံုး စျမင္ဖူးတဲ့ သူေဌးလင္မယားဟာ ကၽြႏ္ုပ္စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တာ (၂)ႏွစ္ခြဲၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဂ်ပန္စာစကားကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကၽြမ္းက်င္ေနျပီျဖစ္တဲ့၊ စက္ရံုရဲ႕ ဂ်ပန္လိုေတြခ်ည္းေရးထားတဲ့ label တံဆိပ္ေတြ ထုတ္တဲ့ကြန္ျပဴတာေဆာ့ဝဲကလိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္ႏိုင္ေနျပီျဖစ္တဲ့၊ အခ်ဥ္အမ်ဳိးအစား အခ်ဥ္ရည္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ဂ်ပန္စာေတြၾကည့္ျပီး အိတ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အခ်ဥ္ရည္စပ္တတ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြႏ္ုပ္ကို သူတို႔သြားေလ ညစာစားပြဲ၊ ေဂါက္ကြင္း၊မိတ္ဆံုစားပြဲေတြမွာ ဒါသူတို႔ေမြးစားမယ့္ သမီးေလဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ အဆင့္ကိုေရာက္ခဲ့တယ္။

ဘယ္လိုပင္ ႏွင္းေတြက်ေနပါေစ၊ ဘယ္လိုပင္ မိုးေတြရြာျပီး ခ်မ္းေအးေနစမ္းပါေစ ေရေတြစိုရႊဲေအးစက္ေနတဲ့ တံမင္းတလင္းေပၚမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာရပ္ျပီး နံနံေစာ္ေစာ္ ေအးေအးစက္စက္ ဂ်င္းစိမ္းေတြ၊ မုန္လာဥအျဖဴအနီေတြ၊ သခြားသီးေတြ၊ မက္မန္းသီးေတြကို ကိုယ္ခ်စ္သူလို သေဘာထားျပီး ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မညည္းမျငဴ လက္ပြန္းတတီးနဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ (၃)ႏွစ္အတြင္းမွာ ေငြေၾကးအားျဖင့္ သိန္း(၁၀၀) ေက်ာ္စုမိပါတယ္။

ဂ်ပန္လူမ်ဳိး မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားၾကီး ရလိုက္တယ္။ ဂ်ပန္စာစကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္သြားတယ္။ ဂ်ပန္႔ယဥ္ေက်းမႈေတြကို တစထက္တစ နားလည္လာတယ္။ ဂ်ပန္ဆိုရင္ လာထားပဲ။ လံုးဝ မေၾကာက္ေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ေနာက္မွ သိရတာက ဒီစက္ရံုမွာ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ထြက္သြားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္တဲ့။ ကၽြႏ္ုပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္ “ငါက ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး” လို႔။

ဆက္ေရးပါဦးမယ္။

နႏၵာ(ဂ်ပန္)